Schandpaal

De adorering van de mannelijke treurbuis heeft wat mij betreft deze week haar dieptepunt wel bereikt. De bekendmaking dat zelfs Marc Overmars, technisch directeur van s’ Lands grootste voetbalclub het nodig vond om een afbeelding van zijn jongeheer rond te sturen wijst op een landing van het oppergezag in een volkomen bereikte bodem. Meer primatengedrag kunnen we als intellectuele beschaving niet aan. Terwijl de menigte walgend over de rand van de samenleving hangt, zijn zijn vrouw en kinderen de enige die hier écht opgewonden van raken. Vernedering trof vooral hen in de puinhopen van het beschaamde huwelijk.

Terwijl papa en echtgenoot bungelend aan de schandpaal naar de middenstip wordt gesleept omringd door getraumatiseerde piemelprentontvangers kan het faillissement van het feminisme worden opgemaakt. Ten aanzien de piemelplaat een verloren vrouwenstrijd. Onder luid tromgeroffel priemen de slachtoffers hun naaldhakken verbeten in de Arena van het ongewenste.

Vanaf de tribune klinkt de roep dat niet vrouwen, maar mannen moeten veranderen. Dat niet vrouwen maar mannen schuldig zijn. Dat macht en onmacht steeds vrouwen treft. High gloss gelnagels wijzen de eigen verantwoordelijkheid af zodat onbedoeld het werkelijke taboe verborgen blijft. Haar sexappeal. Zijn avances. Hun dynamiek. De combinatie er van. Maar ook de infantilisering van haar gelijkwaardigheid in relatie tot de verpreutsing van het heden. Iedereen gilt oorverdovend en hysterisch door elkaar heen. Metoo! Hetoo! Niemand hoort meer hoe het onderliggende man- vrouwbeeld en de uitwerking van dit gevingerwijs het feminisme ongewenst penetreert. Ruwe verkrachtingen en lompe versierpogingen worden domweg in één adem genoemd. Haar machteloosheid uitvergroot. Omdat zij niet opgewassen zou zijn tegen zijn mannelijke begeerten en zij onmondig en onmachtig was hem hierop aan te spreken. Wie vrouwen aanspreekt op hun eigen rol doet aan victim blaming. De vrouw als slachtoffer is een eeuwenoud gemeengoed die door dit keer op keer te bevestigen de feministische klok ongemerkt honderden jaren terug draait.

Want stiekem is ze vele malen sterker dan dat.  In werkelijkheid heeft de hedendaagse vrouw alles in haar gereedschapskist om de opdringerige man aan te spreken, te begrenzen of af te wijzen. ‘Nee Ali, ik ga niet met je mee’.  ‘Marc, pas op! Je volgende piemelplaatje ga ik melden’. ‘Marco, haal je hand van mijn billen’. Haar eenvoudige woorden kunnen hem gemakkelijk begrenzen. Haar afbakening tegenover zijn ongewenste aanrakingen en avances kunnen de verstoorde macht en onmachtbalans prima herstellen. Omdat ze power heeft en mondig is en omdat hij vaker niet dan wel een écht monster is. Maar bovenal omdat zij net zo goed weet dat op de werkvloer vaker relaties ontstaan dan in de buurtsuper.  Volgens het Centraal Bureau van Statistiek (CBS) zouden maar liefst 296.000 mensen in Nederland een relatie hebben met iemand binnen het bedrijf. Dat is 4% van alle werkenden en daar ging vast heel veel geflirt, mislukt geflirt en het sturen van grensoverschrijdende plaatjes aan vooraf.

Dus laten we ons liever afvragen hoe we onze zonen én dochters de rituele paringsdans tussen man en vrouw opnieuw kunnen laten uitvinden. Een dans waarin vrouwen niet op voorhand slachtoffer zijn en mannen dader. De dans van het verleiden en het opzoeken van elkaars grenzen. Zodat toekomstige toespelingen in macht en onmacht relaties leuk, spannend en opwindend blijven. En dan halen we de schandpaal de volgende keer alleen nog uit het vet voor hen die zich door niemand lieten begrenzen. Wat mij betreft zou dat de wereld een stukje leuker maken.