korte schrijfsels vanuit mijn onderbuikadres
mijn lichaam is één groot cultureel drama. Het bewijs dat dit niet werkt werd onlangs gegeven door mijn huisarts. Zij sprak over een onderliggend lijden. Al vaker heb ik mijn Nigeriaanse stamcellen betrapt op hebzucht en altijd maar dat geluk willen zoeken, terwijl mijn Schotse en Italiaanse cellen zich de tering werkte. Resultaat? Een burnout!
We staan aan de rand van het onbekende en zitten in een vrije val. In de schaduw van het virus kondigt de onheilspellende gedaante van de recessie zich aan. Het RIVM orkest van Rutte speelt dapper door op het hellende achterdek van het kapitalisme. Aandeelhouders luiden de noodklok. Multinationals dringen zich op terwijl eenmanszaakjes in paniek overboord springen.
Google Home luistert stiekem mee. Google Streetview brengt je omgeving in kaart. Google Playstore kent je skills. Google Maps weet waar je was. Google Agenda weet ook bij wie je was én Google Search stelt op basis van al je zoektermen je interesses, je hobby’s en je seksleven in kaart. We worden uitgelezen door machines, bezocht door algoritmes en rekenen af met datapunten.
Peperdure tweezitters rijden onrustig over strak georganiseerde grindpaden. Hummers worden uit het vet gehaald. Glimmende SUV’s melden zich dorstig bij de dichtstbijzijnde benzinepomp. High heels
Terwijl we ons op aarde afvragen hoe het nu allemaal verder moet, vult de sterrenhemel zich razendsnel met intelligente apparaten. Het zijn geen mars- maar
Terwijl Nederland in een optimistische golfbeweging elkaar verhalen toefluistert over hoe fijn het is om het gezinsleven opnieuw uit te vinden slaan bij de buren op nummer 10 de stoppen door.
