korte schrijfsels vanuit mijn onderbuikadres
Rijmpjes. Ze ontstaan soms ineens.
Laatst zag ik u spreken, u was op tv
U sprak over uw zoontje van een jaartje of twee
Zijn toekomst in duigen, zijn dromen kapot
Zijn erfenis gestolen, u zag een complot
U balde uw vuisten, uw oogwit was rood
U sprak tegen de wereld over leven en dood
Over kosten en productie en dat zonder uw kunnen
U niemand in dit land nog voedsel zou gunnen
Als woorden die liefdevol kunnen spreken, luidruchtig kwetsend razen Als handen die kunnen beschermen, machtelozen slaan Als tranen van vreugde, rijkelijk vloeien van verdriet Dan
wie ben ik ik weet het niet ik weet niet wie ik ben nooit vond ik een beschrijving waarin ik mij herken iedere dag zie
de heggen worden hoger, bomen geïrriteerd gekapt erf grenzen nauwkeurig afgemeten, op tenen snel getrapt het geluid van de buren, wordt anoniem gemeld een ruzie
aangestaard door een verleden, streng bekeken door vandaag zie ik mijn evenbeeld soms haperen met steeds dezelfde vraag. lief spiegelbeeld, wat ziet u toch steeds
Als je zeeën kunt trotseren Als je bergen overwint Als je dalen kunt doorlopen slepend met een kind Als je angst zo verschrikkelijk groot
#sylviawitte 