zeg sorry..

Als woorden die liefdevol kunnen spreken,
luidruchtig kwetsend razen.
Als handen die ooit konden troosten,
nu machteloos terugslaan.

Als tranen, bedoeld voor vreugde,
zich storten in verdriet.
Dan krijst een keel die zingen kon
op een dag zijn slechtste lied.

Trommelvliezen zullen scheuren
door een storm van klaaggezang.
Harten zullen koud verstenen,
onbereikbaar, kil en bang.

Wat ooit als onbreekbaar leek,
wordt verbrijzeld, stuk voor stuk.
Bloedverwanten, vreemden plots,
en wat verdwijnt, dat is geluk.

De kille echo van gemiste kansen

Het begint zo zacht, haast onzichtbaar,
een steen die traag het water raakt.
Rimpels rollen, golven groeien,
tot de branding alles kraakt.

Oude wonden worden scherven,
elke stem een dolkstoot diep.
Eenzaamheid als laatste wachter,
die zelfs hoop uit harten riep.

Een hand, ooit warm, sluit zich in woede,
een blik bevriest en keert zich af.
We zwijgen liever dan vergeven,
vasthoudend aan een valse straf.

De weg terug

Maar zelfs in kille duisternissen
schittert soms een sprankje licht.
Een woord, een blik, een hand, een fluister,
die een muur van haat doorbricht.

Een gebaar kan bruggen bouwen,
over afgrond, door de tijd.
Een stem kan breken zonder schreeuwen,
als ze durft te zeggen: spijt.

Dus aai en streel en kus en verander,
wees geen steen maar zachte hand.
Heb lief, bied troost en geef om anderen,
laat je hart niet worden verbrand.

Want boosheid of haat zal altijd verliezen
van genade en een mild gebaar.
Het is niet zwak om toe te geven,
maar juist de sterkte van elkaar.

Sta op, sukkel, en zeg gewoon sorry

Want als het vuur is uitgedoofd,
wat rest er dan, behalve as?
Wil jij een wereld zonder warmte,
waar liefde slechts een echo was?

Dus slik je trots en hef je handen,
breek het ijs en stap vooruit.
Soms ligt de sleutel tot de vrede
in een woord dat simpel luidt.

Sta op, sukkel, wees niet laf.
Zeg gewoon sorry. Het is nooit te laat.