Je was er nooit, je was gestoord en monsterlijk zelfzuchtig
Egoïstisch, narcistisch en chronisch voortvluchtig
Je schetterde, je hamerde, destructief in het kwadraat
Ik heb je nooit begrepen, is wat ik nu nog haat
Dat pap ooit met jouw huwde, maakt hem minstens zo debiel
Ongeloofwaardig en gevaarlijk, en uiterst instabiel
Ik weet niet mam wat groter was, mijn angst of haatgevoel
Wel weet ik dat de liefde won als enig levensdoel
Want op een dag begreep ik het, je was gewoon heel ziek
Weerzinwekkend, psychiatrisch en een wandelend tragiek
Je kreeg pillen en mocht Goddank mijn moeder niet meer zijn
Pas toen is onze band gegroeid, een stolling van mijn pijn
Voor het eerst begreep ik, jij kon er niets aan doen
Ik zag jouw lijden en je onmacht in mijn eerste visioen
Er zijn geen foto’s en verhalen van ons gelukkig samenzijn
en zelfs al vind je er toch nog één, dan was dat voor de schijn
Nu jaren later mam, ik hou van jou wat ons dan ook bindt
Je bent misschien niet de ideale, maar ik ben wel jouw kind
#sylviawitte 