spoorloos

Ik ben mn vader kwijt, eigenlijk ben ik hem direct na zijn zaadlozing uit het oog verloren. Hoe het precies allemaal ging weet ik niet meer goed te herinneren, wel weet ik dat ik het hardst heb gezwommen van allemaal.

Best een gave wetenschap eigenlijk want zo streber ben ik nooit echt geweest. Natuurlijk wil ik dolgraag spelletjes winnen, maar als ik er echt moe van wordt dan haak ik gemiddeld vrij snel af. Behalve dan die ene keer. Al mijn broertjes en zusjes hebben het destijds niet gered, een akelig idee. Met enige regelmaat vraag ik me af waarom ik zo nodig moest winnen, waarom heb ik mijn zusjes en broertjes zo kans- en harteloos achter gelaten? En hoe is het hen verder vergaan? Zijn ze eruit geplast? Of gewoon weggezeept? Relativerend kon ik niet anders bedenken dan dat mijn snelheid vast met mijn aangeboren geaardheid te maken moet hebben. Want sjee, welke militante lesbienne wil nu op haar gemakje door een zaadlozende penis heen zwemmen?

Nu 44 jaar later baal ik als een stekker. Ik baal omdat ik niet even achterom heb gekeken. Ik heb dan ook geen idee aan welke man die spuitbuis heeft gehangen. Wel weet ik dat ik vreselijk veel op hem ben gaan lijken. Zo kan ik goed voetballen, ook heb ik jarenlang getracht staand te plassen en als klap op de vuurpijl: ik ben zwart! net zoals hij! Vanaf het moment dat ik dit doorkreeg ben ik heel anders naar zwarte mannen gaan kijken, ze konden tot slot van rekening zomaar mijn vader zijn. Toegegeven naar de losers keek ik niet. Maar Michael Jackson, Stevie Wonder, Nelson Mandela en zelfs Barack Obama (nou ja, zijn oudere broer dan) ik zou er zomaar van kunnen afstammen. Niet dat ik nu op een erfenis uit ben of een gratis overnachting in Neverland, maar wel heb ik altijd willen weten welke kant ik op moet rennen, mocht Geert het nog eens voor het zeggen krijgen.

Zo kon het gebeuren dat ik een tijdje geleden m.n. stoute schoenen heb aangetrokken en het programma Spoorloos heb gemaild. In de mail stelde ik de bescheiden vraag of zij mij wilde helpen achterhalen welke neger destijds mijn -toen nog jeugdige- moeder ongewenst zwanger heeft gemaakt.

Na een week of wat kreeg ik bericht dat ze mijn aanvraag hadden ontvangen. En nog een paar weken later ontving ik het bericht dat ik niet tot hun doelgroep behoor. Verontwaardigd en licht geëmotioneerd schreef ik een mail terug:

Beste Spoorloos,

Jarenlang kijk ik al trouw naar al uw uitzendingen. Voor mij als adoptiekind een wekelijks terugkerende EMDR sessie. U verenigd adoptiekinderen met hun langgekoesterde en eerste jeugdtrauma en ik vraag u bij mij hetzelfde te doen. Ik ben niet op zoek naar een vaderfiguur, ik ben op zoek naar mijn identiteit die toevallig aan die vaderfiguur gekoppeld is. Ik wil u verzoeken uw besluitvorming om mij niet als uw doelgroep te zien, opnieuw in overweging te nemen.

Nadat ik op ‘verzenden’ heb gedrukt krab ik nog even vertwijfeld achter mijn oren. Wat maakt mij dan anders? Opnieuw gaan weken voorbij, het wachten op een antwoord is tergend. Maar dan volgt uiteindelijk toch een antwoord.

Beste mevrouw Witte,

U heeft aangegeven hulp te willen hebben bij het achterhalen van uw identiteit. Spoorloos is daar niet het geschikte programma voor. Spoorloos brengt ouders en kinderen bij elkaar. Het televisieprogramma DNA daarentegen houdt zich bezig met identiteitsvraagstukken. De redactie van Spoorloos wenst u veel succes bij het vinden van uw identiteit.

Vol ongeloof lees ik het bericht nog een keer en daarna nog een keer. Het ontbreekt er nog aan dat ze me niet naar het programma “Opsporing Verzocht” sturen!. Kokende hersendeeltjes zetten mijn stam dermate onder druk dat ik de stoom uit mijn oren gewoon met het blote oog kan zien! Al kan het ook de rook van mijn smeulende sigaret zijn die ongemakkelijk balancerend op de rand van mijn onderlip bungelt. Ontgoocheld klap ik de klep van mijn laptop dicht.

Ik was voorbereid op alles. Ik was voorbereid op het bericht dat mijn vader misschien niet meer zou leven, waarna de cameraman inzoemend op mijn plots ontwikkelende oogvocht kijkcijfers zou willen scoren. Ik was voorbereid op dat mijn vader onder het meesmullend oog van half Nederland me opnieuw zou afwijzen. Ik was voorbereid op dat hij nooit van mijn geboorte had afgeweten, waarna hij me berouwvol in de armen zou vliegen. Ik was voorbereid op het drama dat ik in diep donker Afrika, misschien nog een heel nestje hongerige broertjes of zusjes had zitten, die nu allemaal naar Nederland wilde komen en plots vanachter een schermpje in de studio ‘kiekeboe!’ zouden roepen.  En op een tandloze pikzwarte stiefmoeder met een boggel. Ik was voorbereid op desnoods een ontmoeting met mijn vader in de Bijlmerbajes, blok 1-5. Maar nee, hoe groot mijn voorstellingsvermogen ook is, deze had ik niet zien aankomen. Wat een desillusie!

Dus nu kijk ik nooit meer naar dat programma. De afwijzing van mijn vader had ik best aangekund, daar had ik tenslotte een redelijk pittige 44 jarige vooropleiding voor gehad. Maar de afwijzing van zo,n nietszeggende en niet begrijpende infantiele en incompetente gnoom die effe verteld dat ik gewoon verkeerd verbonden ben, is werkelijk the fucking limit!