Paarse Vrijdag

Vandaag zal in klaslokalen worden uitgelegd dat seksuele en genderdiversiteit onderdeel is van de menselijke variatie. De juf zal vertellen dat iedereen mee mag doen en de meester zal uitleggen dat we allemaal verschillende mensen zijn.
Het zal boze heteronormatieve, conservatieven en orthodoxen luidruchtig uit hun onderbuik doen brullen. In CAPSLOCK zullen ze schreeuwen dat het land naar de klote gaat en via anoniem ingezonden brieven zullen ze scholen laten weten dat het pervers is om aan kinderen te onderwijzen dat er meer smaken zijn.
Er zullen ouders zijn die uit protest hun kinderen thuis houden en scholen die het de kinderen liever niet vertellen uit angst voor bedreiging van hun ouders.

Kermis in Sint Annaparochie: droomvlucht of doodschop

Het is weer kermis in Nederland! De periode van het jaar waarin het collectieve verstand in de grabbelton wordt gegooid tussen suikerspinnen, bier, speeksel en de echo van schreeuwende pubers die zichzelf tot de keizers van het dorpsplein hebben uitgeroepen.

De kermis is een plek waar God nooit komt maar de duivel een vaste staanplaats heeft naast de suikerspin. Alles ruikt naar frituurvet, opgewarmde ruzies en Axe Africa. Je stapt in een machine die “Armageddon XXL” heet en je wordt bediend door een man met een glimlach als een open beenwond. Wie instapt is tien euro armer en raakt minstens vijf illusies kwijt.

Maar het hoogtepunt — het orgelpunt, het pièce de résistance van het kermisfeest — blijft natuurlijk de vechtpartij. Die knal, dat gegil, dat oergevoel dat je als primitief zoogdier hoort te onderdrukken, maar dat je op de kermis gewoon vrij spel geeft. Niemand komt echt voor de suikerspin. Iedereen komt voor de ontploffing want een kermis zonder klappen is als een carnaval zonder kater. Zinloos. Leeg. Tenenkrommend burgerlijk.

Vier mij!

We staan stil. Twee minuten.
Op een plein.
Bij een monument.
Met vlaggen halfstok en kransen van zorgvuldig geschikt verdriet.

We herdenken.
Of dat zeggen we tenminste.
Maar weet jij nog precies wat we herdenken? Of beter: wie?

We huilen om de Holocaust.
We citeren Anne Frank.
We zeggen: “Voor hen die vielen.”
We zeggen: “Nooit meer oorlog.”

Maar we herdenken selectief.
We zwijgen over wat écht herdacht zou moeten worden.
Ons daderschap.

Je suis, geen idee wie

VVD-Kamerlid Bente Becker kwam afgelopen week met een motie voor het openen van een jacht op migranten die óók Nederlands zijn. Als het aan Bente van ‘De-Strak-In-De-Leren-Laarzen-Liga’ ligt worden de normen en waarden van deze specifieke groep ‘Nederlanders’ voortaan vastgelegd in een allochtonenmonitor.

Liever 10 homoseksuelen op het veld dan één pantoffelheld.

Steeds meer islamitische aanvoerders van Nederlandse voetbalclubs weigeren het dragen van de #onelove band. Ze verdommen het om steun te betuigen aan de LHBTIQ+ gemeenschap. In een bevlogen poging zijn keuze te rechtvaardigen liet de veelbesproken Excelsior-verdediger Redouan El-Yaakoubi onlangs het volgende weten: 

“We pleiten er [in die campagne] voor dat iedereen er mag zijn en keuzes mag maken zoals hij dat zelf wil, maar als ik gebruik wil maken van die vrijheden, dan pas je niet in het straatje, dan gelden die vrijheden niet meer.”