Steeds meer islamitische aanvoerders van Nederlandse voetbalclubs weigeren het dragen van de #onelove band. Ze verdommen het om steun te betuigen aan de LHBTIQ+ gemeenschap. In een bevlogen poging zijn keuze te rechtvaardigen liet de veelbesproken Excelsior-verdediger Redouan El-Yaakoubi het volgende weten:
“We pleiten er [in die campagne] voor dat iedereen er mag zijn en keuzes mag maken zoals hij dat zelf wil, maar als ik gebruik wil maken van die vrijheden, dan pas je niet in het straatje, dan gelden die vrijheden niet meer.”
Zijn standpunt kon op veel steun uit de voetbalwereld rekenen. Een held is hij volgens velen.
Toch vraag ik me persoonlijk af waarom de El-Yaakoubi’s van deze wereld denken vrije denkbeelden uit te dragen als het gedachtengoed waarop zij hun standpunten baseren afkomstig is van een dwingende religie. Religieuze volgelingen wiens handelen onder het vergrootglas ligt van een controlerende gemeenschap waaraan zij onontkoombaar zijn. Pijnlijk vind ik ook dat de kracht én de symboliek van een dergelijke protest weigering openlijk LHBTIQ+ intolerantie uitdraagt. Leuk voor al die spelers in de kast. Lekker tof ook voor al die jongeren die nog worstelen met hun plekje in de wereld. Want onze nationale held die zich uit zijn achterstandsbuurt kon worstelen zegt eigenlijk: ‘Ik wil die band voor alles en iedereen dragen, maar niet voor jou. Niet voor homo’s en lesbiennes. Niet voor transseksuelen of biseksuelen. Alleen voor heteroseksuelen’. Bij ons thuis noemen we zo iemand een drolmodel.
Omdat vrijheid veel meer is dan je het recht toe-eigenen om anderen onder je noppen te vertrappen.
Het was dan ook onverschrokken progressief en vrijzinnig toen Nederland met in haar ene hand het universele mensenrechtenverdrag en met in haar andere hand de scherpe principes van het rechtvaardigheidsbeginsel besloot om, als eerste land ter wereld, het mogelijk te maken dat paren van gelijk geslacht zich met elkaar mochten verbinden. Het was buitengewoon moedig en ging dwars tegen elke ‘goddelijke’ opvatting van grote wereldreligies in. In de nacht van 1 april 2001 gaven de eerste homokoppels in de geschiedenis op aarde elkaar in hartje Amsterdam het ja-woord.
Dat. Is. Vrijheid.
Dat is vrijheid van dogma’s. Vrijheid van angst. Vrijheid van dwingende families. Vrijheid van bestraffende staten of overheden. Vrijheid van marteling. Vrijheid van de doodstraf. Vrijheid van isolement. Dat is roeien met de zwaarste riemen die je hebt in een kolkende zee van dreinende heteroseksuele leefstijlen en veroordelende religies.
Maar Nederland zette de wereld op z’n kop. De internationale wereld schudden op zijn grondvesten.
Achter menig lieflijk dijkje en ter hoogte van allerhande pittoreske kerkpleintjes lieten verslagen christelijke trouwambtenaren weten bij leven geen homo’s en lesbiennes te zullen trouwen. Ze waren allemaal een beetje El-Yaakoubi en deden manhaftig een beroep op hun godsdienstvrijheid. De geloofsvrijheid om het leven van anderen gelegitimeerd ondergeschikt te maken. Al met al zou het nog tot 2012 duren voordat Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) een einde zou maken aan het bestaan van weigerambtenaren. Speciaal voor hen werd een sterfhuisconstructie bedacht want alleen zó kon iedereen leven in een land zonder gediscrimineerd te worden. Nederland vond het begrip vrijheid opnieuw uit.
Een vorm van vrijheid die ze ook in België graag wilden. Zij volgden Nederland als tweede land. Ook zij besloten rechten toe te kennen aan een groep mensen die door de eeuwen heen vanuit religieuze vrijheid en vanuit iedere duistere plek op aarde onvrijheid was opgelegd.
Daarna volgde Spanje, Canada, Zuid Afrika, Noorwegen, Zweden en Portugal, IJsland, Argentinië, Denemarken, Brazilië, Frankrijk, Uruguay, Nieuw Zeeland, Engeland, Schotland, Luxemburg, De Verenigde Staten, Ierland, Colombia, Finland, Malta, Duitsland, Australië, Oostenrijk, Taiwan, Ecuador, Noord-Ierland, Costa Rica, Zwitserland, Chili, Slovenië en zelfs Mexico.
Overal ter wereld deden heteroseksuelen een stapje terug om ruimte te maken voor anderen. Om discriminatie tegen te gaan. Om respect te tonen en om mensenrechten toe te kennen aan hen die daar nooit eerder toegang toe hadden gehad. Allemaal dankzij Nederland.
Want Nederland staat er om bekend dat de vrijheid van de meest gemarginaliseerden er toe doet. Dat de stem van de meerderheid dwingend kan zijn maar nooit bepalend is. Niet voor niets kan in Nederland zelfs de aanwezigheid van een enkele rugstreeppad een compleet bouwproject lam leggen.
Dus laten we die ‘vrijheid’ nou eens niet gebruiken om opnieuw de ‘onvrijheid’ voor anderen uit te dragen. De onelove band staat voor vrijheid én een leven zonder discriminatie van ieder mens. Als symboliek. Dus geen gepruttel. En ook geen maar. Gewoon niet dat kinderachtige en conservatieve gedoe. Precies daarom liggen er regenboogzebrapaden zodat iedereen zich bij iedere stap van A naar B blijft herinneren dat Nederland een land is van iedereen. Maar als aanvoerders van voetbalclubs waar spreekkoren homohaat zingen desondanks geen vrijheid en respect kunnen uitdragen voor LHBTIQ+ omwille van religieuze opvattingen, dan is het hoog tijd om ook voor hen op de Nederlandse velden een sterfhuisconstructie in te richten. Als voorbeeld voor de rest van de wereld.
Want liever tien homoseksuelen op het veld dan wéér één zo’n intolerante pantoffelheld.
#sylviawitte 
Beste Sylvia,
Mag ik ander perspectief geven op de zaak ‘aanvoerdersband’.
De Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond (KNVB) voert sinds enkele jaren onder de vlag van OneLove een: “campagne van het voetbal vóór verbinding en (dus) tegen elke vorm van discriminatie.” Onderdeel van die campagne is een actie waarbij in een bepaalde speelronde de spelers van beide teams voor de start van de wedstrijd achter een spandoek gaan staan en alle aanvoerders wordt gevraagd om met een ‘Onlove-aanvoerdersband’ te spelen. En in het weekend van 18 en 19 maart was het weer zover. Bij de wedstrijd van Excelsior tegen Cambuur weigerden twee spelers achter het dok plaats te nemen. Een ervan was aanvoerder Redouan El Yaakoubi. En niet alleen ging hij niet achter het doek staan, hij speelde ook niet met de speciale OneLove-aanvoerdersband maar met een band met het woord respect op. Dit alles was voor zijn club Excelsior aanleiding om met hem in gesprek te gaan en resultaat van dat gesprek is dat hij niet langer aanvoerder is.
Met een eerste, vluchtige blik denk je: wie is er nu tegen verbinding en discriminatie? Dus waarom doe je niet mee aan die actie? Ja, waarom niet? Hoe goed een actie ook is, het is aan ieder persoon zelf om af te wegen eraan deel te nemen. Bijzonder aan deze actie is dat degenen die de actie bedenken en die vinden dat ze gevoerd moet worden, de actie niet voeren. Het zijn niet de bestuurders van de KNVB die de actie moeten dragen. Nee, zij besteden de ‘hete kolen’ uit aan anderen. Ze besteden het via de clubs, uit aan voetballers van de clubs en de aanvoerders in het bijzonder. De bond zegt daarmee: ‘wij willen via jullie goede sier maken’. Of zoals El Yaakoubi het in een interview zegt: “Nu lijkt het voor mij meer op een marketing stunt.”
Bij dat uitbesteden komt groepsdruk om de hoek. Want hoe vrij ben je als speler in het algemeen en als aanvoerder in het bijzonder om te kiezen of je al of niet deelneemt? Je werkgever, want dat is een club, wil dat jij als werknemer actie gaat voeren voor iets. Hoe vrij is je keuze als degene die je salaris betaalt je ‘vraagt’ om actie te vooern? Maar dat is nog niet alles. Als speler van een profclub sta je voor tv camera’s. Hoe vrij voel jij je als speler om nee te zeggen en niet achter zo’n doek te gaan staan als het gevolg daarvan is dat jij moet uitleggen waarom je niet deelneemt? Bij normale acties zijn het de actievoerders die moeten uitleggen waarom ze actievoeren. Dat is hier niet het geval. Een dergelijke manier van actievoeren legt, in mijn ogen, ontoelaatbare druk op iemand. Dit is niet de manier om actie te voeren hoe goed je doel ook is.
LikeLike
Dankjewel voor het delen van dit andere perspectief. Zo is het natuurlijk ook. Anderzijds kun je je afvragen in hoeverre ze daadwerkelijk actie voeren als ze alleen maar ‘respect en onelove’ hoeven uitdragen middels het dragen van een band. Ze lopen voortdurend op sponsorvelden die hun reclameboodschappen over de ruggen van spelers de wereld in drammen. Ze voetballen met op de achtergrond enorme banners van beleggingsmaatschappijen die in hele foute zaken investeren bijvoorbeeld. Dan hoor je ze niet, want dat levert de club/salarissen veel geld op. Maar dit gaat over een specifieke groep mensen. LHBTIQ+ Zeker in de voetbalwereld een zeer gemarginaliseerde en kwetsbare groep mensen. Ze worden doorgaans alleen in kwetsende spreekkoren genoemd. Geen speler durft uit de kast te komen. En om dan vanuit je religie de vrijheid te nemen die groep dieper onder de grasmat te stampen, dan vind ik zeer beneden alle peil. Zeker niet heldhaftig.
LikeLike
Dag Sylvia,
nemen ze de vrijheid om vanuit hun religie anderen de grond in te stampen of nemen ze de vrijheid om niet aan een actie deel te nemen?
Je kunt veel vinden van bijvoorbeeld El Yaakoubi, maar niet dat hij mensen de grond in trapt. Een speler bij een kleine club met een modaal salaris die van dat modale salaris een stichting (https://stichting-dtd.nl/) op zet om kinderen met achterstanden te helpen en daar de rest van zijn tijd in steekt, lijkt me niet iemand die mensen de grond in trapt. In het interview met de NOS beroept hij zich geen enkele keer op zijn religie (https://nos.nl/video/2469778-el-yaakoubi-reageert-op-afpakken-aanvoerdersband-ik-streef-naar-nog-inclusievere-samenleving). Hij benadrukt juist dat iedereen zichzelf mag zijn maar dat dit kennelijk niet geldt voor iemand die niet aan die actie wil meedoen. Die wordt gestraft door zijn werkgever. Welke boodschap geeft die werkgever daarmee af? Volgens mij de boodschap: ‘Je mag jezelf zijn als je maar vindt wat wij vinden.’ Als ‘straf’ het gevolg is van niet deelnemen, wat is dan de waarde van de actie? Wat die actie waard is, liet de KNVB in Qatar zien. Toen het dichtbij de bondsbobo’s kwam gaf de bond niet thuis. Toen het hun ‘club’ (het Nederlands elftal) betrof dook men weg. De dreiging van een straf van een gele kaart was al voldoende om de band af te doen. Zelfs onze regeringsvertegenwoordigers durfden het toen niet aan die armband te dragen. Daarmee leverden ze het bewijs dat de actie vooral een ‘reclamestunt’ is, een schaamlap zonder werkelijke inhoud. In plaats van de media aandacht te richten op de spelers die niet meedoen zoals El Yaakoubi , zou de NOS eens naar de KNVB en die regeringsvertegenwoordigers moeten gaan en de bond te confronteren met haar hypocrisie.
LikeLike