Auteur: #sylviawitte

Paarse Vrijdag

Vandaag zal in klaslokalen worden uitgelegd dat seksuele en genderdiversiteit onderdeel is van de menselijke variatie. De juf zal vertellen dat iedereen mee mag doen en de meester zal uitleggen dat we allemaal verschillende mensen zijn.
Het zal boze heteronormatieve, conservatieven en orthodoxen luidruchtig uit hun onderbuik doen brullen. In CAPSLOCK zullen ze schreeuwen dat het land naar de klote gaat en via anoniem ingezonden brieven zullen ze scholen laten weten dat het pervers is om aan kinderen te onderwijzen dat er meer smaken zijn.
Er zullen ouders zijn die uit protest hun kinderen thuis houden en scholen die het de kinderen liever niet vertellen uit angst voor bedreiging van hun ouders.

Lees verder

Bunkerheld

Geert Wilders wil premier worden. Ons land redden. De Nederlander weer “op één” zetten. Hij wil de leider zijn van de grootste politieke partij van Nederland. Het liefst de enige politieke partij. Hij droomt van een land dat naar de jaren zestig ruikt: eau de blanke man met een vleugje aftershave uit 1940. Hij wil een Nederland zonder moslims, zonder migranten, zonder nuance. Een soort spirituele kruising tussen Madurodam en een koelkast waarin de tijd is stil blijven staan.

Maar de Messias van de Maasvlakte is weer van de radar..

Lees verder

De geschiedenis schaamt zich kapot

Overal in de wereld liggen mensenrechten bedolven onder de brokstukken van politiek opportunisme en morele lafheid. Ooit droeg deze verklaring een toga van waardigheid en een lauwerkrans van universele belofte. Steeds vaker hoest ze stof en smeekbeden uit terwijl haar woorden verwaaien in de rook van brandende steden. Iedere diplomatieke verklaring is een stomp in haar maag. Iedere VN-resolutie die niets verandert, een stomp in haar gezicht.

Ik lig er wakker van. Al die beelden en al dat onrecht. Met woorden probeer ik te schieten, al zijn het maar losse flodders en raken ze meestal geen doel. Vannacht droomde ik over Gaza. Ik droomde dat ik net als Mozes de zee kon splijten waardoor de Palestijnen die klem zaten tussen de zee en het Israëlische leger er droogvoets doorheen konden vluchten. Ook droomde ik dat de zee zich daarna sloot en het leger verdronk.

Lees verder

De wet van Sodom en Gomorra

We zijn een nazi geworden die klaar komt op zondebokken. We zitten niet in een crisis maar in een morele implosie. We leven in een sfeer waarin mensen zich schuldig moeten voelen over hun geweten. Dat is het gif van de macht. De macht die het redelijke verdacht maakt en het empathische radicaal.

Als het straks zover is en als de wet door de Eerste Kamer heen komt dan zullen we een ethische, menselijke en historische grens overschrijden. Er zijn namelijk wetten die orde brengen en er zijn wetten die een samenleving verraden. Wetten die je terug katapulteren naar een tijd waarvan we zwoeren dat we haar nooit meer zouden laten terugkeren. Deze wet is een ethische ontploffing. Een politieke misdaad in wording. De intentie van deze wet is door en door rot. Een politieke uiting van totale onverschilligheid.  Een knieval voor de angst en de onderbuik en de imaginaire dreiging van ‘de ander’. Deze wet wil en kan geen enkel ander probleem oplossen dan laten zien wie hier de baas is. De wet is zo moreel verrot, dat zelfs de plee het zou weigeren door te spoelen.

Lees verder

Dilan is een tijdgeest

In de bedompte straten van politiek Den Haag, waar het machtszweet door de steegjes dampt en de geur van verzuurde idealen zich vermengt met het vervluchtigde spoor van fatsoen, glibbert Dilan Yeşilgöz door de gangen van het parlement. Haar aanwezigheid doet denken aan Bellatrix Lestrange (de woeste, onvoorspelbare heks uit de Harry Potter-serie) eerder dan aan een verantwoordelijke bestuurder die zich bekommert om het publieke belang. Al is dat vergelijk misschien te frivool; Bellatrix was in elk geval loyaal aan haar zaak. Bij Yeşilgöz ontbreekt die loyaliteit vaak of lijkt ze meer dienstbaar aan haar eigen macht en media-imago dan aan de principes van haar partij.

Lees verder

De hemel die niet meer durft te kijken

Door een roodgloeiende hemel in het Midden-Oosten suizen straaljagers vermoeid over Teheran. Israël slaat toe. De zoveelste ronde in een conflict dat net zo oud is als de wrok die het voedt. Het is een eindeloze cyclus van dreiging en vergelding.

De nacht, ooit een deken van rust, is inmiddels een samenzweerder geworden. Ze fluistert richtingloze angst in de oren van slapeloze steden. De lucht siddert niet van verwachting, maar van herinnering. Zelfs de stilte lijkt haar adem in te houden, alsof ze bang om is iets verkeerds te zeggen. De boze geschiedenis met zijn stoffige mantel en bloederige handen, schuift opnieuw aan tafel. Hij roert in de potten van het verleden, serveert trauma als hoofdgerecht en nodigt rivalen uit om opnieuw te proeven van wat zij al duizenden keren hebben gegeten.

Lees verder

1 2 3 … 29