Bunkerheld

Geert Wilders wil premier worden. Ons land redden. De Nederlander weer “op één” zetten. Hij wil de leider zijn van de grootste politieke partij van Nederland. Het liefst de enige politieke partij van Nederland. Hij droomt van een land dat naar de jaren zestig ruikt: eau de blanke man met een vleugje aftershave uit 1940. Een land zonder moslims, zonder migranten en zonder nuance. Een soort spirituele kruising tussen Madurodam en een koelkast waarin de tijd is stil blijven staan.

Maar de Messias van de Maasvlakte is weer eens van de radar. Niet op campagne, niet op TikTok, niet in de Kamer of in gesprek met zijn achterban, maar lekker ondergronds. De man die zijn volk zegt te willen beschermen tegen de gevaren van buitenaf zit bibberend in een bunker onder een schooltje of een ziekenhuis desnoods. Zijn vlucht zou zijn veroorzaakt door twee jonge Belgen met een aangeleerde hersenziekte. Al schijnen de hersenen van de jongste nog niet eens helemaal volgroeid te zijn. Huilend zouden de verloren knapen hebben toegegeven dat ze niet alleen de Belgische premier, maar ook Geert Wilders wilden doden. Inmiddels zitten de jongens vast, is de Belgische premier weer aan het werk, maar ligt de hele PVV midden in verkiezingstijd vleugellam omdat de man die beweerde geen angst te kennen voor moslims sneller is verdwenen dan een hoofddoekje uit zijn ideaalbeeld.

Zelensky zou er vast keihard om moeten lachen, als hij de tijd had. Toen Russische tanks zijn hoofdstad binnenreden, stond hij op straat. Geen bunker, geen filter, geen make-up. “Ik heb munitie nodig, geen lift,” zei hij. Ook Rutte fietste dagelijks, onder de dreiging van een naargeestige onderwereld, dwars door Den Haag naar het Torentje. Net als Kauthar Bouchallikht, Sjoerd Sjoerdsma, Hugo de Jonge, Dilan Yesilgöz en Sigrid Kaag. Ze werden allemaal bedreigd, maar geen van hen verdween van het toneel.

Maar Onze droomleider, zelfverklaard redder van het vaderland, zit nog steeds te sidderen in zijn kelder van angst. Tussen de afbeeldingen van zichzelf en de restanten van oude verkiezingsposters. Een plek ook waar hij leerde dat zijn angst het best verkoopt in verkiezingstijd. Daar ergens graaft hij zich nu midden in de campagne, dieper dan zijn eigen retoriek. Ondergronds, onbereikbaar en onverbeterlijk. Debatten afgezegd en zijn webcam op zwart.

En dit laatste had dus écht niet gehoeven. Niet alleen zaten die rotzakken allang vast en gaf de AIVD aan dat het gevaar was geweken, de technologie was er. We leven tenslotte in een tijd waarin oma pilates doet via Zoom en basisscholen ouderavonden houden via Teams. Onze angstarchitect had online heus mee kunnen doen aan de debatten. Hij had desnoods een “Bunker to the Nation” momentje kunnen doen of een digitaal Churchillmomentje vanuit zijn bunker: “We shall stream them on the beaches.” Maar nee, want hij is bang.

Zijn patriottische aanhang, verscholen achter hun eigen camera-deurbellen, staart nu vast gedesillusioneerd naar de lege paden in hun voortuin. Ze zullen nu onderhand toch wel inzien dat als de moslims op hun kamelen naar Nederland komen om de Sharia in te voeren, hun lijder als eerste weg zal zijn. Hij zal de eerste zijn die het schip verlaat. De kapitein die zichzelf tot storm heeft verklaard zal verdwijnen zodra het water echt begint te klotsen. Niet eens overboord geslagen, maar keurig geëvacueerd met koffertje en communiqué. Ook niet vechtend op het dek of met natte haren in de regen. Glimlachend zal hij in zijn reddingsboot stappen, terwijl zijn bemanning elkaar verdringt op het zinkende hout. Want Geert Wilders is geen leider, hij is een lijder: een politiek vluchteling.

Zodra de sirenes loeien zal hij vanachter driedubbel glas spreken met zicht op een horizon die steeds verder uit beeld raakt. Hij zal twitteren over moed terwijl hij zijn gordijnen sluit. Wilders is de paradox van de patriottische paniek. Zijn angst is heus echt, want hij wordt bedreigd! Maar het verschil tussen een leider en een lijder zit natuurlijk nooit in de dreiging zelf, maar in de reactie daarop. Waar Rutte doorfietst, bevriest Wilders. Waar Zelensky zichtbaar blijft, verdwijnt Wilders. Waar de AIVD het sein veilig geeft, ontspoort Wilders.

Dus als we dan toch bang moeten zijn, laten we dan maar bang zijn voor het gemak waarmee Wilders het volk opzweept en vervolgens achter het glas verdwijnt. Dat is wellicht de grootste bedreiging van ons allemaal: niet zozeer wie aan de poort klopt, maar wie de poort op slot doet, de sleutel in zijn broekzak houdt, en de menigte toezingt vanachter zijn ramen. De echte dreiging is niet buiten, maar beeft binnen achter het glas. Terwijl de wereld eronder kreunt zal hij hopen dat angst hem het land zal opleveren.