De Wereld als Schaakbord: Macht en Pionnen

De macht vreet zich een weg door de wereld. De woorden likken aan de grenzen van het fatsoen. De dreigementen vullen de lucht als giftige rook. De huidige machthebbers zijn meesters in het manipuleren, het bespelen én het verdraaien van de waarheid want hun schaakbord is de wereld en de pionnen dat zijn wij.

Maar wij kijken toe, we analyseren, speculeren en benoemen in afschuw. Ondertussen liggen de slachtoffers van onze tijd te bibberen in loopgraven of draaien rusteloos rond in anonieme graven in de ruïnes van hun vernielde steden. We zullen het later vast allemaal gaan reconstrueren. We zullen de toekomst vertellen dat de oorzaak van alle ellende onze politiek was. ‘Democratisch gekozen’. We zullen de ongeborene leren dat de motieven van onze zelfvernietiging opvallend vaak door religie- of door de hebberigheid van het kapitalisme kwam. Al zouden we ze ook best eens kunnen gaan vertellen dat de werkelijke oorzaak een wereld is die altijd buigt voor macht en dat wij ‘de pionnen’ nou eenmaal graag destructieve leiders kiezen zolang de verwoesting onszelf niet treft.

Want dankzij ons kunnen machthebbers hun rol als karikaturen van zichzelf met verve spelen. Dankzij ons zwijgen, dankzij onze stille straten en het gebrek aan verzet, kunnen zij moeiteloos verder gaan. Oorlog na oorlog, leugen na leugen. Omdat wij kijken en knikken. Omdat wij schudden met ons hoofd en daarna verder scrollen op onze telefoons.

De machthebbers van onze tijd, ik moet er altijd een beetje om lachen. En huilen. En kotsen. En dan nog eens lachen, maar op een andere manier, zo’n manier die de wanhoop verraadt van iemand die vastzit in een café waar het bier niet koud is en de muziek bestaat uit slecht gekozen covers. Misschien zouden we gewoon eens moeten proberen de wereld te laten besturen door iemand geen macht wil. Een onmachthebber. Een willekeurige taxichauffeur, een kassierster van de Lidl, of een oude man die al veertig jaar duiven voert op een verlaten pleintje.

Al weet ik heus wel dat wij ‘de pionnen van onze tijd’, zulke mensen nooit zullen aanbidden. Dus blijven we opgescheept met de usual suspects, de gladjakkers en de marionettenspelers en ondertussen tikken de dagen weg terwijl wij naar hun parade van leugens en beloften kijken. Ik voel me een pion in hart en nieren. Machteloos. En als het me allemaal echt te veel wordt, wanneer het allemaal niet langer te harden is, dan doe ik wat ik altijd doe: dan ga ik poolen in een café, bestel een colaatje en zing luidkeels mee op slechte covers die gaan over het leven en de dood. Over het leven en de dood.

Over het leven én de dood!