2020 sluiten we af met een zielig kerstverhaal.

Ergens in één van de allerrijkste landen van de wereld, in één van de allerrijkste dorpjes van dat superrijke land, leefde een moeder samen met haar kinderen in bittere armoede. Het huisje waarin de moeder met haar kinderen woonde was zo duur, dat ze van haar stempelgeld haast niets meer overhield om haar hongerige kinderen mee te voeden. Iedere dag ging de arme moeder even op bezoek bij oma. Om haar te helpen. Oma was al oud en vaak alleen. Samen dronken ze dan een kopje koffie met een koekje en soms deed de arme moeder die verder helemaal niets bezat een klusje voor oma.

Oma was zo dankbaar voor de aandacht en de hulp die ze kreeg, dat ze haar dochter en kleinkinderen iedere week een tasje met boodschappen bracht. De kinderen smikkelden van de appeltjes die oma bracht en soms op bijzondere dagen, zat er ook iets super lekkers in de tas. Een reep chocola, een baal chips of een extra stukje vlees omdat het in de reclame was.

Op een dag ontdekte een oplettende ambtenaar van het rijkste dorpje in het superrijke land dat de arme moeder veel te weinig geld op haar rekening had om boodschappen te kunnen doen. Hij bekeek haar bankafschriften aandachtig en zag dat ze bijna niets kon kopen! De ambtenaar vreesde een misstand en stuurde de geheime inlichtingendienst naar het gezin met de hongerige kinderen.

Al snel ontdekte de geheime inlichtingendienst dat de arme moeder wel degelijk boodschappen in huis had. Zelfs échte A-merken van Albert Heijn! En niet eens alleen de noodzakelijke dingen, maar ook appelmoes,  pindakaas en chocolademelk! De inlichtingendienst was geshockt en noteerde haar bevindingen nauwkeurig in een uitgebreid rapport. Dolblij was de slimme ambtenaar met de goed gedocumenteerde rapportage. Nu kon hij bewijzen dat de listige en inhalige moeder helemaal zo lief niet was. Jarenlang had zij het systeem ondermijnd. Al die tijd hadden haar kinderen van de A-producten van hun oma gesnoept!  Nooit had de moeder hier iets over verteld.  Dat ze hulp kreeg van haar eigen familie notabene!

Op een knappe rekenmachine kon de arglistige ambtenaar uitrekenen hoeveel geld hij van de arme moeder had kunnen inhouden. En zo ontdekte hij een strafbaar feit.

De ploerterige ambtenaar deed aangifte tegen de moeder en de moeder werd verhoord. Ze huilde al haar tranen op en smeekte de schofterige ambtenaar om genade.  Tevergeefs.  De onbuigzame cataleptische ambtenaar zag haar als een parasiet van de samenleving. Een bedriegster en een fraudeur! Iemand die welbewust informatie had achtergehouden zodat ze lekker ongestraft samen met haar hongerige kinderen de boodschappen van oma kon opeten.  

Een geradicaliseerde officier van justitie vond de misstand walgelijk en liet de zaak zo snel mogelijk voorkomen bij een onrechtvaardige rechter.  De valsaard kwam eveneens tot de conclusie dat de moeder zich schuldig had gemaakt aan fraude. Alle boodschappen van oma moesten met onmiddellijke ingang worden terugbetaald! Zo oordeelde hij van de pot gerukt. Dus werd de arme moeder strafrechtelijk veroordeeld voor fraude. Voortaan zou ze door het leven gaan met een strafblad. Ook moest ze 7000 euro aan oliebollen en appelflappen terug betalen, want zoveel boodschappen had de arme moeder in de afgelopen jaren van oma opgegeten. En alsof dat allemaal nog niet genoeg koekwaus was, kreeg de ‘frauduleuze’ moeder een boete van nog eens 3.500 euro.  10.500 euro in totaal!!! Net zoveel als een 47-jarige man uit Groningen moest betalen toen hij werd betrapt met 60 liter drugsafval in zijn auto.

En zo sluiten we 2020 met z’n allen af. In armoede. In bittere sociale ongelijkheid. Ondertussen is de super lieve oma overleden. Zit de inhumane ambtenaar weer op een ander dossier en is het leven van de arme moeder met haar hongerige kinderen he-le-ma-al kapot.

Ik wens iedereen een goed oud jaar en wens voor 2021 dat we snel ons verstand weer terug vinden.