Google Classroom

Google Home luistert stiekem mee. Google Streetview brengt je omgeving in kaart. Google Playstore kent je skills. Google Maps weet waar je was. Google Agenda weet ook bij wie je was én Google Search brengt op basis van al je zoektermen je interesses, je hobby’s en je seksleven in kaart. We worden uitgelezen door machines, bezocht door algoritmes en rekenen af met datapunten.  De drijfjacht op ons digitale DNA lijkt het morele faillissement van ons autonome bestaan.

Terwijl we ons verstoppen achter wachtwoorden en verdedigen met privacy instellingen cirkelen hongerige bedrijfswezens boven ons hoofd. Van verzekeringsmaatschappijen tot politieke partijen. In hun rooftocht naar datapunten vallen ze met scherpe klauwen uit de lucht. Wie zijn target beet heeft verkoopt succesvol en wie zijn snavel dieper in zijn slachtoffer prikt wint ook de verkiezingen.

Volgens sommigen is Google een gevaar voor Europa. Volgens anderen is Google een gevaar voor de democratie.  Amnesty International beweert zelfs dat Google een bedreiging vormt voor het recht op vrije meningsuiting.  Dus was ik best verbaasd dat mijn kinderen tijdens de corona crisis verplicht moesten deelnemen aan Google Classroom. Ongevraagd en bruut werd het online maagdenvlies van mijn beide kinderen geschonden door de juf, die voor het gemak voor alle kinderen een accountje had aangemaakt. By Google.

Nu mag de hele wereld best uit zijn neus zitten te vreten, maar Google Classroom? Als in Google Peuterspeelzaal? Het goede nieuws was wel dat ik ze zelf les mocht geven.

Dus leerde ik ze snel dat Google een inhalige informatie monopolist is. Een digitale Frankenstein. Ik vertelde de kinderen dat dankzij corona zij nu samen met 20 miljoen leerkrachten en leerlingen wereldwijd in het online klaslokaal van een Amerikaans beursgenoteerd internetbedrijf zijn onder gebracht. En dat hun niveau, de verwerkingssnelheid, de cijfers, het soort onderwijs en zelfs de online ingeleverde werkstukjes nu voortaan door Google zal worden beheerd.

De jongste begon te huilen.

Ik vertelde ze ook dat het op ongekende schaal ontfutselen en analyseren van persoonlijke informatie onverenigbaar is met hun recht op privacy. Dat daaronder ook hun recht valt dat er geen inbreuk mag worden gemaakt op hun privéleven. Ik vertelde dat zij een universeel mensenrecht hebben op een ruimte waarin zij hun identiteit vrijelijk kunnen uitdrukken. En dat Google hen niet slimmer wil maken maar uitsluitend meer reclame wil laten kijken. Dat Google daarom alles over hen wil weten.  En dat een algoritme zal bepalen wat de ideale timing en boodschap is om hun gedrag op korte én op langere termijn te beïnvloeden. Ook later als ze groot zijn. Omdat alles gekoppeld is. Zodat Google heel rijk kan worden.

Maar nu had ook de oudste geen zin meer.

Natuurlijk heb ik voor het nodige tegenwicht ook wel wat leuke dingen over Google vertelt.  Zoals Google Music en Google Translate.  Over dat Facebook en Google vrienden zijn en YouTube een soort geadopteerd kindje is. En ik vertelde over de juf van school die een speciale Facebook pagina had waar ze alle knutselwerkjes die de kinderen in quarantaine hebben gemaakt aan de hele wereld laat zien. Ook de lelijke en mislukte tekeningen. Zodat ze voor altijd bewaard zouden blijven. Maar gek genoeg kreeg ik de stemming er niet meer in.  Boos zijn ze de Classroom uitgelopen.