Blaffen met een biefstuk in je bek

Ieder jaar komen tienduizend dieren om bij stalbranden. 1,5 miljoen dieren in de afgelopen tien jaar. Dankzij het gebruik van landbouwgif vliegt er geen insect meer rond. Door het gebruik van pesticide lijden opvallend veel mensen in de omgeving van boeren en hun bestrijdingsmiddelen aan hersenschade. Het aantal megastallen in Nederland is in zeven jaar tijd ruim driekwart gestegen. Volgens Wakker Dier leven 75 miljoen dieren per jaar in een horrorstal. Weilanden staan leeg omdat het te arbeidsintensief is geworden om dieren het daglicht te laten zien.

Zei ik nou dieren? Ik bedoel natuurlijk slachtvee.

Eerlijk gezegd was ik ook wel op een viaduct gaan staan als de boeren hiertegen in opstand waren gekomen. Ik had me dan een whiplash staan zwaaien. Waarschijnlijk had ik dan ook met een groepje vrienden een tractor gehuurd om mee te rijden. Omdat het zo niet langer kon. Maar deze optocht ging over iets heel anders. De natuur is ziek en boeren zijn boos. Terwijl heel Nederland loyaal is aan de hardwerkende horrorboer behoor ik tot het soort dat hardop juicht dat het einde van deze gekte in zicht is.

De oude economie is dood. Morsdood. Vermoord door schaalvergroting en massaproductie. Dieren leven in een door mensen gecreëerde hel. CDA-boeren geloven in de goedheid van God maar zijn dieper gaan buigen voor de opruiende en religieuze stem van het kapitalisme. Er is geen Bijbelverhaal te vinden waarin staat dat je goedmoedige koeien eeuwig zwanger moet houden. Of dat je hun lieve kalfjes in kruiwagens kunt wegsleuren om ze in eenzame plastic bakken op te laten groeien tot slacht- of melkvee. Die verhalen staan niet in de bijbel. Die hebben de mensen zelf verzonnen. Het kan best zijn dat iedereen dit heel normaal vindt. God en ik vinden van niet. Ondertussen eten we  gemodificeerd en geven we onze kinderen genetisch gemanipuleerde groente.

Dus toen ik tijdens de boerenopstand van 2019 tussen de tractoren reed op de A12 en ter hoogte van Bodegraven een veewagen inhaalde met levende varkens lag mijn loyaliteit bij die dieren. Wetende dat tussen een mens en een varken weinig verschil is als je praat in termen van gevoel, emoties en het ervaren van pijn.  Niet de boeren en hun gezinnen maar zíj waren op weg. Naar het abattoir. Hun angstige gekrijs werd overstemd door het gebrul van zware en opstandige tractoren. In de verre omtrek geen journalist te bekennen die het leed van deze dieren in beeld bracht.  Al was er één boer die het wel begreep. Hij begon over de Holocaust en probeerde een verbinding te leggen. Ik zag die verbinding ook. Treinen op weg naar vernietigingskampen en de vrachtwagens op weg naar het abattoir; de vergelijking is schokkend. Getraumatiseerde ogen, zonder stem, die een laatste keer, verward en in doodsnood naar buiten kijken.

Nu we verder wegzakken in de stikstofcrisis vraag ik me steeds vaker af, beste boer: waar wáren jullie al die tijd?  Hoe kunnen we in vredesnaam een onschuldig en afhankelijk dier dat gevoel heeft, intelligent is, emoties heeft en pijn ervaart een product blijven noemen?

Lieve boer, het is game over.  Je bent een sentiment. Een mierzoete herinnering uit het verleden. Je hebt monsterlijk uitgepakt en de schade is enorm. Je bent een liefdevol beeld uit de serie van Dick Bruna. Toen de kip, het paard, de koe en het varken nog centraal stonden. Als Dick Bruna nu voor de allerkleinsten onder ons weer een boekje moest tekenen, dan zou geen kind na het lezen van een verhaaltje meer in slaap kunnen vallen. Precies dát is het probleem van vandaag.