#sorryjohan

In de sportwereld heb je twee soorten Johans. De sportieve en getalenteerde variant ala Cruijff. En je hebt types à la Derksen.

In het ene geval gaat het om helden die hun succes inzetten om minder bedeelden mee te laten liften. Door vanuit inlevingsvermogen en medeleven kansen te creëren. Kansen die op eigen houtje nooit hadden kunnen worden verworven. Om vanuit al je kracht en middelen ruimte te bieden aan de kwetsbaarsten op aarde. Mensen met een beperking. Kinderen met een handicap. Kinderen in armoede. Zodat zij zich ook een beetje kunnen ontwikkelen. En vrienden kunnen maken. Maar óók om ruimte te bieden waar zij hun fysieke en mentale gezondheid kunnen verbeteren. Deze Johan-types zijn niet alleen succesvol, maar laten na hun bestaan een betere wereld achter.

100.000 kinderen maken dagelijks gebruik van schoolplein nummer 14.

6.800 kinderen zijn dagelijks actief op de Cruyff Courts.

In het andere geval zitten de Johan-types rokend, onderuit gezakt, bruut te kankeren op álles dat zwakker is. Deze variant trapt het liefst zo hard mogelijk naar onderen.  In ieder geval naar iedereen die minder kansen kreeg. Zij dragen hun mannelijkheid uit door grof en kwetsend te zijn. Door te vernederen, en bij voorkeur vanaf een positie waar geen tegenstand geboden wordt. Omdat je vanuit die positie altijd raakt. Omdat je vanuit jouw ivoren toren jonge homoseksuele jongens in hun bek kunt pissen. Je kunt ze honend toespreken. Kleineren. Beledigen en beschadigen desnoods. Je kunt hun initiatieven voor een betere wereld onderuit trappen, met een sliding of gewoon vol op de gevoeligheid van hun kwetsbare hielen. Want het zijn toch maar flikkers. Vieze vuile flikkers. Poten. Reetridders. Half man, half vrouw. Alles behalve echte kerels.  En als ze dan zo stoer willen zijn om zich onder échte mannen te begeven, dan moeten die rot poten ook maar eens tegen een geintje kunnen.

Het schoolplein dat deze variant na zíjn overlijden zal achter laten is angstaanjagend racistisch en homofoob. Ook niet geschikt voor vrouwen, en al helemaal niet voor mensen met een beperking. Die spelen maar lekker ergens anders.  Godzijdank is er nog geen Derksen foundation en worden er geen Derksen Courts gebouwd.

Maar voor de Nederlandse sportwereld is het wel spijtig, dat wat de ene Johan met een glimlach heeft opgebouwd door de andere Johan lachend wordt afgebroken.

Dus #sorryJohan, de échte bedoel ik.