vrijdagmiddag

Het is vrijdagmiddag drie uur wanneer de meeste kindsoldaatjes zich opmaken voor deelname aan hun strijd in de oorlog tussen hun papa en mama.  In de tussentijd vullen de snelwegen zich met conservatieve Volvo’s, overspel plegende BMW’s  en naast hun spoiler rijdende Range Rovers. Het zijn vooral de pas gescheiden Twingootjes, op de bumper gevolgd door snelle alimentatieslurpende Coopertjes en verongelijkte Alfa’s die de afslag naar Mac Donald nog even uit stellen. Uit het hele land halen duurzaam ontwrichte weekendvaders hun onthechte kroost op om hen voor heel even deel uit te laten maken van papa’s nieuwe bestaan.

Sommige soldaatjes zitten door de strijd tussen hun ouders nog wat na te trillen op de achterbank. Zoals Max. Iedere week en meestal op donderdag begint zijn buikpijn al.  Papa komt! De laatste keer vuurde mama zoveel dodelijke blikken op hem af dat papa uit zelfverdediging terug schoot met een bloedscherpe opmerking. Het bleek een voltreffer. Mama ging volledig uit haar dak. Ze schreeuwde, gooide met spullen, huilde en terwijl Max haar had willen troosten, werd hij handig door papa in de auto geduwd.  Een verrader had hij zich gevoeld en een slappeling.  Alsof hij nu vóór papa  en tégen mama was. Een gevoel wat versterkt zou worden de zondag daarna toen hij werd teruggebracht. Papa had speelgoed en super gave kleding gekocht.  Wat mama precies zei weet Max niet meer, al blijft één zin al de hele week in zijn hoofd hangen. “Rot jij dan maar lekker op naar je vader als hij zo goed voor je is!”

Andere kindsoldaatjes snikken nog wat na door het geschreeuw van mama over onbetaalde rekeningen en alimentatie. In sommige auto’s is het oorverdovend stil en kijken getraumatiseerde ogen stoïcijns naar buiten in de hoop dat er gewoon helemaal geen vraag meer wordt gesteld. In ieder geval niet van die vragen die toch niet écht beantwoord kunnen worden.

“Bij mama mag ik..”..

”Nu even niet jongen, laten we het vooral gezellig houden. Hoe was het op school?”

Dan is het weer stil in de auto. Het getik van de richtingaanwijzer overstemt een paar vallende tranen die ongezien en behendig worden weggeveegd.  Op de achterbank van een passerende Ford Mondeo zit ook Emma. Zij hoopt nog altijd dat haar ouders het op een dag zullen bij leggen.  Alleen al daarom ziet ze er dit weekend enorm tegen op om kennis te moeten maken met haar nieuwe stiefmoeder. Ze heeft er een weeïge soort buikpijn door. Ondertussen rijdt iedereen onverstoord dezelfde richting uit. Op een geïrriteerd golfje na. Zij rijdt zigzaggend en vlot op rechts.  Uit het niets floept een matrixbord aan.  Iedereen remt.  Het golfje het hardst.  Achter haar komt iedereen tot stilstand.  Langzaam rollen de auto’s langs elkaar. Kleine soldaatjes met bedrukte gezichtjes bekijken elkaar vanaf de achterbank.  Voor veel van hen is het oorlog en is naast zondag, vrijdag de aller rotste dag.