Bed, bad en val verder maar dood-regeling

Het is weer zo ver, de auto RAI! Terwijl Amsterdam haar deuren opent voor deze meest gevierde huishoudbeurs voor mannen, woekert elders in Amsterdam een hoog emotioneel debat over de vraag of je mannen zonder de juiste papieren nu wel of niet als een mens kunt blijven behandelen.

Op de radio hoor ik hoe in ‘Standpunt NL’ Nederland haar onderbuik leeg braakt. Het merendeel vindt van niet. De klonten en resten maagzuur van intolerant Nederland zuigen langzaam mijn speakers vol. De lucht ervan is niet te harden.  Het is een onaangename geur van onbuigzaamheid en onverdraagzaamheid. Een oudere dame mengt zich ook in de discussie. Haar stem klinkt breekbaar maar zeker niet zachtaardig. Nadat  ook zij haar stoma heeft geledigd, wens ik haar flink veel pyjamadagen toe.

De Heel Holland Bakt generatie creëert compromisloos haar eigen Untermensch. Terwijl we andere landen de maat meten als het om mensenrechten gaat, vreest de politiek  in Nederland een aanzuigende werking op mensen in nood, van de Bed, Bad en val maar doodregeling.  Alsof vluchtelingen daarvoor naar Nederland zouden komen! Het Christendom spreekt mantra-matig intolerant. Wat mij betreft gaan we de bijbel herschrijven en halen we die hele episode over die barmhartige Samaritaan er uit, want mijn religieuze geweten heeft er last van. Terwijl ik hoofdschuddend mijn radio naar een nieuwszender draai hoor ik hoe voor de Libische kust , in doodsnood verkerende Moslim-Afrikanen Christen-Afrikanen overboord hebben geflikkerd omdat ze de verkeerde God om hulp smeekten. Het is te gruwelijk om er nog grappig over te doen. Maar is het niet minstens zo erg dat mijn kliko wekelijks uitpuilt van weggegooid voedsel, gewoon omdat ik het niet op kan allemaal, terwijl we tegelijkertijd een discussie voeren of we een mens in nood wel of geen boterham moeten geven? Of dat in de tijd dat ik dit stukje schrijf elders op de wereld honderden ouders midden op zee hun kinderen zien verdrinken. Ik voel me slechter dan slecht.

Terwijl ik de afslag naar de RAI opdraai zie ik hoe gefortuneerde mannen zich voorbereiden op dé tentoonstelling van 2015. Spectaculaire en exclusieve status-mobielen met chromen uitlaatpijpen rijden  driftig op en neer. Mannen met rode schoenzolen, trappen de gaspedalen nog eens extra diep in. Hier kan het. Ik vraag me af of het rood van de schoenzolen misschien de mensen symboliseert die zij wisten te vertrappen.  Woest brullende uitlaatpijpen versus ultra stille exemplaren lijken in dialoog met elkaar.  Op een steenworp afstand bivakkeren vluchtelingen lijdzaam in een wijk die zich grappig genoeg ook de Pijp laat noemen. Het contrast is te groot. Terwijl de politie in de ene wijk zorgt voor bewaking en bescherming van goederen en personen, worden in de nabij gelegen wijk de laatste stukjes beschaving en medemenselijkheid door diezelfde politie weggespoeld.  Mijn verontwaardiging stijgt en mijn geweten knaagt mijn eigen té positieve zelfbeeld aan flarden. Waarom in vredesnaam doe ik zelf niets?

Eenmaal thuis zie ik hoe op televisie een armoedig tentje van een uitgeprocedeerd onmens wordt afgepakt en pesterig voor zijn toch al getraumatiseerde ogen wordt vernietigd door een man in een politie-uniform.  In een split second ben ik nu ook vóór het gebruik van buitensporig geweld tegen (sommige) hulpverleners. Zoiets doe je namelijk niet. Had die tent desnoods ingepakt en weer netjes teruggegeven. Deze mensen hebben niets, weet je nog? Eikel! In mijn ooghoeken zie ik hoe mijn kat de huiskamer uitvlucht. Ik sta kennelijk te schreeuwen  tegen mijn televisie en dat moet er vast angstig uit hebben gezien, maar nog steeds doe ik niets en God wat heb ik daar veel last van.

Dan gaat mijn telefoon. Het is een vriendin. Ze heeft gratis kaartjes en of ik ook mee wil naar de AutoRai of all places..! Misschien wil ik dit wel en vind ik er iemand die zijn geblondeerde pro- Ana van de motorkap wil krabben in ruil voor een strakke vluchteling. Gewoon om een statement te maken. Het zal rendabel zijn, een win-win situatie, en op de één of andere manier passen die rode voetzolen hier dan ook weer mooi in, gewoon als symbool van onachtzaamheid.