Ik ben een van de vele sentimentele anonieme televisiekijkers die hard mee snikt bij programma’s als Spoorloos waar familieleden elkaar na lang verlies onwennig maar hongerig in de armen vallen. Ook huil ik bij programma’s als het familiediner, geniet ik van extreme puberruils en helemaal kun je me wegdragen bij het programma waarbij mensen op Schiphol worden geïnterviewd en alle facetten van het leven nog eens dunnetjes worden uitvergroot.
Ik huil om leed, andermans leed het liefst en prijs mezelf op een gemiddelde doordeweekse avond gelukkig dat mijn leven er zo veel rooskleuriger uitziet. Maar emotie-televisie gaat verder. Naast huilen erger ik me ook helemaal simpel aan programma’s zoals ‘Blik op de Weg’. Een programma vol betweters die voor het behalen van hoge kijkcijfers, fnuikend hardwerkende en nietsvermoedende burgers op de bon slingeren.
Empathieloze dienders die astronomische boetebedragen uitschrijven waar een gemiddeld gezin twee tot drie weken van had moeten eten. Inzoomend met grote tele lenzen wordt de emotie van de overtreder extra goed in beeld gebracht. Boosheid, weggeslikt bitter, sportief opgepakte reacties, frustratie en bovenal op het gevoel van onmacht wordt ingezoomd. Hoe onmachtiger iemand zich voelt, des te groter de kans dat je op tv komt. Zij die écht doordraaien komen onherroepelijk ook in de vooraankondiging van het programma. En precies daar zit mijn ergernis. Ik heb al vaker het gevoel gehad in contact met de politie dat het op machtbeluste mannetjes zijn die formeel en in theorie de wet handhaven, maar welke in de praktijk enorm veel weerstand oproepen. Hoe komt dat toch? Ik kijk tenslotte ook naar de ‘Rijdende rechter’ en zie daar hoe op een zeer acceptabele manier mensen worden aangesproken op hun gedrag, rechten en plichten. En dan gaat het vaak over een veel groter verlies of winst van persoonlijke belangen. Zelden zie je dan iemand doorfikken. Het is kennelijk de toon die de muziek maakt. Maar bij Blik op de Weg is het schering en inslag. Ik vraag me dan altijd af wat voor types er achter zo,n montagetafel zitten en met welke opdracht ze een aflevering in elkaar moeten monteren. Willen ze ons werkelijk iets leren over de spelregels in het verkeer? Of is het een soort van uitlachshow waarbij de politie eens te meer laat zien hoe ver hun macht reikt? Want zeg nou zelf. Hoe vaak geven mensen niet aan, liever niet op televisie te willen komen met hun overtreding. Als een dergelijk verzoek al wordt ingewilligd komt de overtreder pesterig gemonteerd alsnog half in beeld. Net wel en net niet te zien, behalve dan voor iedereen die hem/haar heus wel kent. Alsof het niet mogelijk is om iemand heel discreet even te anonimiseren. Je hebt gewoon pech gehad.
Want de politie weet ook dat de gemiddelde man niet procedeert, niet exact weet wat zijn rechten zijn en al heb je in theorie wel het recht, dan is het in de praktijk vaak een onbetaalbaar proces om aanspraak op die zelfde rechten te maken. Mijn ergernis zit’tem in het feit dat de politie een overheidsorgaan is. Een overheid die gebruik maakt van de machteloosheid van hardwerkende burgers. Een overheid die om sensatie-tv te maken bij voorkeur iemands emotie volop in beeld brengt, deugt wat mij betreft niet. Dat is geen voorlichting, het is niet educatief en het heeft ook niets met handhaving van doen. Ik kan het niet anders zien dan simpelweg burgertje pesten.
Mocht ik ooit zo schaamteloos in beeld worden gebracht dat weet ik precies wat ik moet zeggen om eruit geknipt te worden. Ik zal dan op mijn aller leugenachtigs doen alsof ik de agent in kwestie herken van een straffe SM sessie. Wedden dat dit nooit zal worden uitgezonden?
#sylviawitte 