korte schrijfsels vanuit mijn onderbuikadres
over onderbuikgevoelens..
Kabinet Wilders is gevallen. Wat begon als een linkse nachtmerrie, bleek een wanordelijke klucht van een narcistische onbenul die onder het gewicht van zijn eigen stupiditeit is bezweken. De coalitie, geboren uit cynisme en compromiszucht, stikte in haar eigen contradicties. Het volk mag terug naar de stembus.
India heeft Pakistan gebombardeerd. Nou dat weer. Het is alsof de wereld collectief in een midlifecrisis is beland. Misschien moeten we toch maar eens serieus gaan nadenken over geboortebeperking. Niet voor mensen in het algemeen maar gewoon voor mannen. Eén per gezin is ruim voldoende. De aarde zucht inmiddels harder dan Greta Thunberg bij een kolencentrale.
Er zijn momenteel 59 gewapende conflicten in 34 landen. Het hoogste aantal sinds het begin van de telling in 1946. Alleen in 2022 vielen er al 310.000 doden door al dat georganiseerde geweld, en sindsdien is dit aantal op jaarbasis alleen maar toegenomen. Geef mannen een uniform en ze wanen zich Alexander de Grote. Geef ze een vlag, en ze tekenen de halve wereldkaart opnieuw. Geef ze een terrasstoel of een willekeurige reden en de boulevard van Scheveningen ligt weer in puin.
Het is weer kermis in Nederland! De periode van het jaar waarin het collectieve verstand in de grabbelton wordt gegooid tussen suikerspinnen, bier, speeksel en de echo van schreeuwende pubers die zichzelf tot de keizers van het dorpsplein hebben uitgeroepen.
De kermis is een plek waar God nooit komt maar de duivel een vaste staanplaats heeft naast de suikerspin. Alles ruikt naar frituurvet, opgewarmde ruzies en Axe Africa. Je stapt in een machine die “Armageddon XXL” heet en je wordt bediend door een man met een glimlach als een open beenwond. Wie instapt is tien euro armer en raakt minstens vijf illusies kwijt.
Maar het hoogtepunt — het orgelpunt, het pièce de résistance van het kermisfeest — blijft natuurlijk de vechtpartij. Die knal, dat gegil, dat oergevoel dat je als primitief zoogdier hoort te onderdrukken, maar dat je op de kermis gewoon vrij spel geeft. Niemand komt echt voor de suikerspin. Iedereen komt voor de ontploffing want een kermis zonder klappen is als een carnaval zonder kater. Zinloos. Leeg. Tenenkrommend burgerlijk.
We staan stil. Twee minuten.
Op een plein.
Bij een monument.
Met vlaggen halfstok en kransen van zorgvuldig geschikt verdriet.
We herdenken.
Of dat zeggen we tenminste.
Maar weet jij nog precies wat we herdenken? Of beter: wie?
We huilen om de Holocaust.
We citeren Anne Frank.
We zeggen: “Voor hen die vielen.”
We zeggen: “Nooit meer oorlog.”
Maar we herdenken selectief.
We zwijgen over wat écht herdacht zou moeten worden.
Ons daderschap.
Het is een stralende dag in De Draslanden van Doem en Demagogie. De vogeltjes kwetteren argeloos, de kinderen blazen bellen van zorgeloze onschuld, en op het Ministerie van Angst en Vooroordelen rinkelen de kettingen van een zieltogend geweten. In de schemerige krochten van dit sinistere bolwerk staat Minister Faber, beter bekend als Fabermela, boven haar dampende ketel vol moreel vergiftigde beleidsstukken en kleffe proefballonnetjes. Ze roert met een roestige pollepel, haar mond vertrokken in een grimas van sadistisch genoegen. Plots borrelt er een misselijkmakend recept naar de oppervlakte. Haar ogen lichten op als die van een roofdier dat net een verdwaald konijntje heeft gespot.
Vandaag is het Internationale Vrouwendag. Globalisering, oorlog en armoede injecteren een flinke shot vrouwenhaat in de onconventionele arm van het Westerse feminisme. Er is een explosieve stijging van eergerelateerd geweld in Nederland. Sinds het uitbreken van de burgeroorlog in Syrië vroegen alleen al meer dan honderdduizend Syriërs asiel aan in Nederland. Dikke prima, want ellendig zat. Maar ook in Syrië is eergerelateerd geweld een doodnormaal verschijnsel. De politie schreeuwt moord en brand; speciale mensen worden getraind. Veilig Thuis heeft in iedere regio een expertiseteam. Middelbare scholen zitten met hun handen in het haar want veel jongeren krijgen van huis uit mee dat ze zich relationeel niet mogen mengen met een leeftijdgenoot uit een andere cultuur of geloofsgemeenschap. In steeds meer stadswijken in Nederland lopen jongeren niet meer openlijk hand in hand.
#sylviawitte 