Er is gevraagd of ik wil zwijgen

Er is gevraagd of ik wil zwijgen,
het is maar twee minuten lang.
Ik heb het overdacht, gewogen,
maar ik vrees—ik ben te bang.

Bij de kransen, bij de woorden,
zie ik beelden, scherp en echt.
Het verleden dat blijft spoken,
onuitwisbaar in mijn recht.

Er is gevraagd of ik wil zwijgen,
uit respect voor al dat leed.
Maar hoe zwijg ik, als ik zie
hoe het vuur nog altijd smeult en wéét—

dat in Gaza kinderen sterven,
dat vergelding wordt gezworen,
dat het recht verpulverd ligt
onder huizen, afgezworen.

Uit wraak, verbittering, uit kruit,
uit honger, staal en bloed,
is beloofd dat ieder sterft—
alsof dát iets goeds nog doet.

Er is gevraagd of ik wil zwijgen,
uit respect voor het verleden.
Maar hoe kan ik als ik zie
wat er gebeurt in ons heden?

Moeten we niet opstaan, schreeuwen,
zoals zij die ’t ooit begrepen?
Was het juist niet hún verzet
dat hen tot helden heeft verheven?

Op het strijdtoneel van haat,
waar iedereen gelijk beweert,
waar de waarheid is verdwenen,
omdat niemand haar nog eert—

daar wil ik schreeuwen, wil ik huilen,
twee minuten, ongehoord.
Oorverdovend oergebrul,
want zwijgen is een moord.