huiselijk geweld en het virus

Terwijl in een optimistische golfbeweging mensen elkaar verhalen toefluisteren over hoe fijn het is om het gezinsleven opnieuw uit te vinden slaan bij de buren op nummer 10 de stoppen door. De jongen krijst, de moeder schreeuwt, de vader buldert. Corona dwong hen om elkaar te verdragen maar de weg naar genegenheid valt zwaar. Stampende treden, slaande deuren en een gebroken glas. Zijn opgeheven vuisten balden zich in de richting van haar hysterische wijsvinger. Het jongetje huilt. Spinnijdige blikken beantwoorden zijn gesnik. De hond beeft. Een harde klap volgt, beantwoord door een ijselijke kreet. Gooiende stoelen, de laptop breekt.

Dag drie van de quarantaine is in volle gang.

Buiten op straat staan buren te applaudisseren. Het is precies 20.00 uur. Met koeienletters staat er op een spandoek geschreven: Zorgpersoneel bedankt! De bewoners van nummer 12 houden elkaar stevig vast. Geëmotioneerd door het kortstondige gemeenschapsgevoel. Een oudere dame wordt onverwacht door haar overbuurjongen bezocht. Liefdevol biedt hij zijn diensten aan. “Laten we er samen maar iets moois van maken”, fluistert ze zacht. Op internet circuleert een filmpje van de straat. ‘Zo kan het dus ook!’, twittert de burgemeester trots.

Ondertussen op nummer 10 verbindt de jongen zijn kreupele hond. Het dier jankt en kermt. Op de achtergrond valt de voordeur met een harde klap in het slot. Het wegstervende geluid van haar naaldhakken maakt de jongen bang.  Even is het stil in huis. De jongen spitst zijn oren, de stilte is van korte duur. Als door een wesp gestoken kruipt de hond weg. Zware voetstappen naderen. De jongen voelt zijn hart sneller kloppen. Verstoppen lukt niet meer. De deur zwaait open. Zijn lichaam bevriest. In de schaduw van een opgeheven hand sluit de jongen zijn ogen. Een loeiharde klap volgt, een nijdige trap en een laffe vuist. De hond blaft, de jongen gilt..

Op internet twittert de Burgemeester er lustig op los. Hij vraagt om in tijden van Corona goed op elkaar te letten.  Ik knik. In sommige gezinnen is het een ware hel. Legio mensen die ongeschikt zijn als ouder zitten met elkaar en met hun kinderen opgesloten. Dus laten we symbolisch rond de klok van acht met elkaar naar buiten gaan. Niet om lawaai te maken, maar om één minuut per dag aandacht te hebben voor iedereen die nu gevangen zit in de onveilige klem van het disfunctionerende gezin.

..een fles valt, de hond piept, de jongen rilt..