zedenoorlog

Het land staat op zijn kop. Iedereen buitelt over elkaar heen. Het vingerwijzen is begonnen, de maat is kennelijk vol. Verzetsspray is in de maak in een tijdperk dat gedwongen prostitutie niet is aan te slepen. Er vinden orgastische uitbarstingen plaats van vreemdelingenhaat om mijn vrouw- en zelfs geaardheid te beschermen.
Gesprekken onder leiding van Sven Kokkelman worden gevoerd tussen uber- en gutmenschen, waarna de onverenigbaarheid kan worden geaccentueerd. Het lijflied van het nieuwe feminisme klinkt mantra-matig: ‘daar moet een piemel in,’ terwijl iets verderop een groepje buitenlanders de zee oversteekt om het grootste pedofielennetwerk ooit! in de donkere krochten van de Nederlandse samenleving op te rollen. Geen van de honderdduizenden misbruikte en mishandelde kinderen kreeg een busje verzetsspray.

In de tussentijd is kamp Wilders een bedevaartsoord in wording. Hij is de nieuwe Profeet die het Arabische kwaad zag aankomen. Miljoenen mannen en vrouwen zakken diep door hun wankele knieën want ‘Hij’ zweert af te rekenen met vrouwonvriendelijke barbaren. Alle mannen moeten vast! Mijn vrijheid in ruil voor die van hen. Alleen zo kan mijn menswaardige bestaan én integriteit worden beschermt. Niet eerder heeft het nieuwe feminisme zo wanhopig geklonken. Links en rechts kluift elkaar vakkundig tot op de enkels af. Als iemand mijn maagdelijkheid nog kan beschermen is ‘Hij’ het wel vinden velen. Al stelt het me niet gerust dat het nieuwe feminisme geen hand geeft aan de vrouwelijke Kamervoorzitter, omdat zij vrouw óf toch gewoon een moslima is? Toegegeven, Abu Bakr al-Badhdad denkt er vast ook zo over. Maar als zij geen hand krijgt, wie schudt dan straks nog de mijne?

2040-2045 is in de maak en ik ben er bij dit keer!

Terwijl Obama sust, Sywert van Lienden rukt en Rutte zelfs helemaal is verdwenen swaffelt de rest er wat ongelukkig om heen. Mijn schaamstreek is in de hitte van de strijd een plek geworden waarin je racisme hard en diep kunt penetreren. Mijn huidskleur afgezet tegen die van anderen, is hiervan de oorzaak. Ondertussen kruipen voorzichtig 849 racistische moorden onder een Louis de Poortere vandaan, maar sterven opnieuw vroegtijdig omdat de massale verontwaardiging niet zit in wat de één, maar juist in wat de ander doet.

2016 zal daarom de boeken in gaan als een tijd waarin we een zedenoorlog met elkaar voerden. Over verzetsspray tegen Arabische aanranders. Over kindermisbruikers met blauwe ogen. Over onteringen tijdens bierfeesten, treurige kindbruiden, bloedige besnijdenissen en over het bedreigen van homoseksualiteit. Zedenzaken, verpakt in een huidkleurig dekentje van rassenhaat. Irritatie zit hem ook in de religie welke wordt gebruikt om eigen vrouwen niet- en andermans vrouwen wél seksueel te misbruiken. Frustratie omdat geestelijken zich celibatair voordoen, maar in de pastorie gelovig kroost ruw van achteren nemen. Deceptie doordat mannen als Jan Roos die doorgaans het schuim in de mondhoeken heeft staan bij het zien van aanranders, zelf een nietsvermoedend meisje in haar borst knijpt, omdat dit wél grappig is. Onverdraagzaamheid omdat verhuftering en verloedering uit iedere windstreek altijd gaat over het brutaal schenden van andermans zeden en grenzen, maar dit vooral erg is wanneer een vreemdeling zich hier schuldig aan maakt.

Seksueel misbruik als instrument om elkaar eeuwig het zwijgen op te leggen. Het werkt, is doeltreffend en laat nagenoeg geen sporen na. De vrouwelijke eer en haar reputatie als wapen om de ‘gleuf’ tussen culturen groter te maken, werkt ook. Alleen daarom al vindt niemand zichzelf een racist. We zitten kurkdroog gevangen in een zedenoorlog en gaan ten onder aan vingerwijzend seksisme. Misschien verduidelijkt dit gelijk ook waarom Rutte al die tijd niet mee deed, hier heeft hij niets mee. De nieuwe feministen zijn ditmaal geen strijdbare en bezorgde vrouwen maar kale en brullende sixpacks. Dit keer geen bevrijdende gay-vlaggen maar roze biggetjes hoog in boomtoppen. Geen tuinbroeken maar zwarte en glimmende bomberjacks. Geen stemmen op gelijkheid en emancipatie maar een stem op uitsluiting en onderdrukking. Het nieuwe feminisme spreekt oorlogstaal en noemt dit een bevrijding.

Er is een zedenoorlog gaande waarbij men zich blind staart op schuldige penissen uit het Oosten. In de tussentijd staat een nieuwe lichting nietsvermoedende slachtoffers in de startblokken. Achter hen meldt zich nieuwsgierig de eerste groep toekomstige daders. Al schreeuwen we ons Heesch, vingerwijzen we ons door culturen, trekken we blikken experts open of stemmen we massaal op ‘Hem’. Daders zullen er in iedere gedaante, cultuur en zelfs tijdsgeest zijn, iets waar geen slachtoffer zich ooit tegen kan wapenen.