Als halverwege veertiger balanceer ik regelmatig op het scherpe randje van mijn generatiekloof. Een kloof die jeugd en ouderdom doet splijten en die naar mate ik ouder wordt steeds dieper lijkt te worden. Dieper omdat mijn jeugdige zelfbeeld worstelt met mijn hedendaagse staat van zijn. Net niet oud, maar zeker ook al lang zo jong niet meer. Het is een lastig proces waarin los laten niet mijn sterkste kant is.
Vandaag dacht ik het dieptepunt wel bereikt te hebben. Struinend bij de H&M op zoek naar iets eigentijds dat wél past. Enthousiast en behendig trok mijn vriend allerhande leuke en hippe kleding uit de rekken om vervolgens teleurgesteld te constateren dat niets van dat alles in mijn maat verkrijgbaar was. Eenmaal de 40 gepasseerd en door het concert des levens wat melodieuzer van boven, iets hoekiger in de flanken en voila! Te dik voor hip en te vet voor kek.
Alleen de afdeling voor zwangere vrouwen leek nog uitkomst te bieden. Al moest ik dan wel genoegen nemen met een kittig BH’tje inclusief tepel klepjes, een blousje met een bizar ongewone uitloop naar onderen of een spijkerbroek waar zoveel elastiek in de heupband zit verwerkt dat je ermee kunt bungee jumpen. Chagrijnig werd ik er van, en hij ook. Meeloerende spiegels keken me boosaardig aan en scholden mijn te jeugdige zelfbeeld aan flarden. We sjokte van de ene H&M naar de andere H&M. Daartussen zat nog de ZARA, de HEMA, C&A het Kruidvat en toen kwam er weer een H&M.
Gelukkig doemde er aan de overkant van de straat ook een snackbar op. Daar kocht ik een frikadel. Eindelijk iets dat wel paste en ik hield nog zat ruimte over. Tegen een depressie aan schoof ik de frikadel naar binnen. Ondertussen gaf mijn vriend een complete verhandeling over de hoeveelheid calorieën in een frikadel. Schokkend. Snel bestelde ik er bloedchagrijnig nog één. Naast mij stond een schattig meisje mooi en bloed geil te wezen in een prachtig uitgesneden H&M jurkje. Achteloos propte ze een bal gehakt en een bereklauw weg. Ik wenste haar een bakje gefrituurde obesitas met extra veel lycra-saus toe.
We eindigde de middag bij een winkel voor grote maten. Mijn vriend weigerde om mee naar binnen te gaan. Eenmaal binnen viel ik van de ene in de andere verbazing. Vooral een XXXL string deed het hem. Woest uit mijn fantasie losgerukt sprak de verkoopster me aan en bekeek mijn maat. ‘Sorry maar dit is een winkel voor grote maten’ zei ze. En ook: ‘ Ik vrees dat we voor u niet veel keus hebben’. Ik hield me slechthorend en liet haar dit nogmaals herhalen. Op de achtergrond fluisterde een meeloerende spiegel; “jij mag er best zijn!” Ze flirte met me. Ik glimlachte de spiegel vriendelijk terug en stond niet veel later weer buiten. ‘En ben je geslaagd?’ vroeg mijn vriend geërgerd.
‘Ja’, antwoordde ik. Ik heb mijn zelfbeeld weer terug en wil nu graag naar huis.
Spreken altijd de waarheid..
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een heerlijk verhaal vol zelfspot! 😀 Bij mannen noemen ze zoiets geloof ik ‘midlife crisis’ als we ons nog jong willen voelen of denken te zijn dan dat we werkelijk zijn… wat dat betreft zit ik al heel lang in de midlife crisis. Heerlijk!
De xxxl winkel is goed voor het zelfvertrouwen, zo zie je maar weer. Maar waar moeten de xxxl dames naar toe. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
‘Ik vrees dat we voor u niet veel keus hebben’. Mijn vriendin zou haar telefoon uit haar tas pakken en vragen: “zeg dat nog eens, dan zet ik het even op Facebook.” 😉
Leuk stukje tekst, en zoals Michiel inderdaad zegt, fijne zelfspot! Thanks for sharing… ik ga even een frikandel naar binnen schuiven.
LikeGeliked door 1 persoon
Hou van je..
Nee.. niet de liefde van een frikadel.
Maar ik hou van je.. Zoals spiegels soms durven te breken, weet je wel..
LikeLike
Het beste en tot over zevenhonderd jaar
dan maar..
LikeLike
Herkenbaar!
LikeLike
Hahaha…je bent lief zoals je bent….
LikeLike
van Zand zeker?!
LikeLike