MH17

Ik heb vliegangst.

Van Nederland naar Curaçao, van Curaçao naar Miami en van Miami naar Nederland heb ik het voortdurend gevoeld. Angst. De angst om naar beneden te vallen. Angst om in een gekaapt vliegtuig te zitten. Angst om in een storm terecht te komen en angst dat er misschien toch een schroefje  los zat. “O hemel! vliegen we in de buurt van de Bermuda driehoek!?” Geen seconde heb ik na gedacht dat ik ook nog angstig kon zijn om neergehaald te worden. Gewoon, ‘pang!’ uit de lucht! Die angst had er heus ook nog wel bij gekund.  Maar dit scenario kwam simpelweg niet in me op.

Ik haat vliegtuigen. Ik haat vliegtuigen omdat het altijd zo definitief afloopt. Mijn vriendin heeft me op de heen en terug reis gerust gesteld. Mijn angst was niet reëel zei ze. Op de snelweg is het gevaarlijker zei ze. Goede toestellen vallen niet zo maar uit de lucht zei ze. Er sterven meer mensen bij het oversteken van een straat zei ze..en ik geloofde haar. Het stelde me zelfs een beetje gerust, totdat de stewardess haar ‘overlevings’ instructies aan ons voor kwam doen.

“Waarom zijn die dan nodig?”

“Is zij ook van God los?”

“Weet zij dan niet hoeveel straten haar passagiers al zijn overgestoken en dat bijna iedereen met de auto kwam?”

“Waarom houdt zij rekening met een scenario die eigenlijk nergens op slaat?”

“Of slaat mijn angst wel ergens op?”

en toen was ik dus weer bang..

Inmiddels weet ik precies hoe het moet. Het zwemvest, de instructies, de touwtjes, het fluitje en het blaaspijpje. Ouders eerst en daarna de kinderen, of was het nou andersom? Onder je stoel het vest, boven je hoofd een maskertje waar je mee kunt ademen. Als beelddenker heb ik me vaak afgevraagd hoe je zoiets allemaal tegelijk moet doen. Hoe in vredesnaam kun je neerstorten, je krijsende buurman van je weg duwen, het juiste vakje vinden van het mondkapje, je eigen zwemvest aandoen en dan met enige waarschijnlijkheid je beknellend zittende kind nog van een reddingsvest voorzien? Dit lijkt me technisch gezien onmogelijk. Zelfs niet met veel fantasie. Dat dit stiekem ook helemaal niet kan blijkt natuurlijk ook gewoon uit de keiharde cijfers van alle vliegramp overlevenden. Nul! Nada, Noppes. Niemand overleefd zoiets en al helemaal niet omdat hij of zij de instructies wel of juist niet zou hebben opgevolgd.

En daar stoor ik me dus aan. Waarom liggen er anno 2014 nog steeds van die achterhaalde zwemvesten onder de stoel van je vakantie boeing als je weet dat zo,n ding nooit eerder een mensenleven heeft kunnen redden? Vast om mij gerust te stellen, maar dat ben ik dus niet! Niet met een zwemvest! Ik wil een parachute! Net zoals militairen die in oorlogsfilmpjes altijd uit een vliegtuig springen met een parachute en wél levend levend in bomen of op daken belanden. Hoe in vredesnaam had de tweede wereld oorlog eruit gezien als we onze bevrijders hadden laten springen met een geel gekleurd zwemvest aan? Ik denk dat de Duitsers zich ‘te pletter’ hadden gelachen.

Op mijn reis tussen Miami en Nederland heb ik de overlevingschute wel 30 keer uitgevonden. Een simpel vest wat zich vol zuigt met lucht, een kleine luchtdrukmeter erop die zelf uitrekent wanneer de parachute moet open schieten. Zo simpel is het toch? We kunnen verdorie een stervend kind een tweede leven geven door een varkenshart te implanteren. We kunnen heen en weer naar de Maan, naar Mars, naar Pluto! in de meest geavanceerde science fiction toestellen. Maar als we neer worden geschoten op slechts 10 kilometer boven de aarde, moeten we het verdorie doen met een stom zwemvestje!

En daar moet ik vandaag dus steeds aan denken. De passagiers van de MH17  waren kansloos verdomme!