Ik heb een deur. Ja heus, een echte voordeur. Hij zat al in het huis toen we ons domicilie destijds kochten. Helemaal gratis bij inbegrepen! Wat een ding! Telkens als ik hem open maak geeft hij me toegang tot de echte buitenwereld, of laat hij me naar binnen als ik het koud, of opgewonden warm heb. Ik vind mijn deur fijn. Je kunt er hard mee slaan, je voet er tussen zetten, of iemand er gewoon uitzetten. Best symbolisch ding eigenlijk. Jaloers kan ik dan ook zijn op mensen die prachtige voordeuren hebben. Van die grote monumentale, of van die zware hypermoderne. Jammer genoeg heb ik een ongecompliceerde en weinig voor de verbeelding sprekend woningbouwdeurtje, maar toch..het is wel mijn deur!!
Minder fijn is dat steeds meer mensen een sleutel hebben van mijn voordeur en niet eens omdat ik zo vrijgevig of gastvrij ben, integendeel. Zo woonde ik al anderhalf jaar in mijn vers gepimpte huis, toen mijn geiser het op een dag begaf en een oorverdovend geluid maakte. De hele buurt was in rep en roer. Het zou op een luchtaanval hebben geleken. Nadat wat geschrokken buren het geluid hadden gelokaliseerd, bleek het afkomstig van onze zolder. Mijn toenmalige partner en ik waren niet thuis dus konden we het euvel niet verhelpen. Voortvarend werd door een relbuur de brandweer gebeld en binnen mum van tijd was het een ophef van jewelste in de straat. De brandweermannen hadden dan weliswaar geen sleutel van onze deur, maar één kastaar kwam op het briljante idee om mijn deur in te trappen. Nét voor hij op een drafje zijn vadsige en doorgerookte corpus tegen mijn zojuist keurig opgeschilderde deur wilde werpen, riep een totaal voor ons onbekende buurtbewoner: STOP!! Ik heb de sleutel!!
En zo kon het gebeuren dat we er achter kwamen dat er nogal wat sleutels van onze deur rouleerden door de buurt. De voor ons onbekende buurtbewoner bleek alleraardigst en was bevriend geweest met de vorige bewoners. Hij had altijd de sleutel van onze deur gehad, voor het geval dat. Echt boos konden we niet op hem worden want dankzij zijn goed nabuurschap was ons nu veel leed bespaard gebleven. Die dag spraken we af, dat we snel onze sloten zouden vervangen. In de jaren die volgende, kreeg mn moeder een sleutel, haar moeder ook, andere buren kregen er een, haar beste vriendin, de mijne, we verloren wel eens een bosje en daarna zijn we het zicht er op volledig kwijt geraakt. Al die tijd speelde het wel door mijn hoofd. “Ik moet de sloten een keer vervangen”.
Tot vandaag dan.
Terwijl ik aan het werk was, belde mijn aangrenzende buurman aan. “Zal ik even een nieuwe cilinder in je deur zetten?”, opperde hij op zijn allervriendelijkst. Zijn voorstel overviel me lichtelijk. Naast het feit dat mijn haar nog recht overeind stond, ik geen bh aan had en ik helemaal geen zin had in zijn opdringerige aanwezigheid in mijn toch al zo krappe halletje, was dit wel het laatste waar ik zin in had. Maar goed, ik had inderdaad onlangs tegen hem gezegd dat ik hoognodig mijn slot eens moest vervangen. Niet wetende overigens dat hij nog ergens een oude cilinder had liggen natuurlijk, anders had ik de bui direct wel zien hangen. Ik wilde hem niet kwetsen. Zijn vriendelijke aanbod niet weigeren en omdat het toch een keer moest gebeuren..
Niet veel later stond hij druk te schroeven en te prutsen aan mijn deur. Het zweet stond op zijn voorhoofd en nog geen drie schroeven later gebaarde hij om koffie. “Beter een goede buur dan een verre vriend” grapte hij verontrustend kortademig. Toegeven, ik was er best blij om en bedacht in de tussentijd wat ik terug zou kunnen doen om hem te bedanken voor deze vriendendienst. Na het gepruts een tijdje te hebben aangekeken, besloot ik maar weer even verder te gaan met mijn werk. Hij leek het duidelijk zonder mij aan te kunnen, althans zoiets mompelde hij. Vanuit mijn studeerkamer hoorde ik hem kreunen, steunen en vloeken. Kennelijk werkte het slot niet mee. Toch riep hij niet veel later van beneden: “ buurvrouw, het slot zit er in!” Op een holletje ging ik naar beneden om zijn klusje te bewonderen. “God buurman, wat geweldig en wat lief van u!” “Jaja.”, .antwoordde hij, “als je me 30 euro geeft voor het slot praten we er niet meer over”.
“ Uh..30 euro buurman?”
“Ja, want het is een écht Lips slot!”
“Ja, maar buurman,..”
“O heb je geen geld in huis?”
“Nou nee, maar.. “
“Joh, dan gooi je het straks maar door mijn brievenbus” antwoordde hij loyaal.
En dit zijn nou van die typische momenten waarop je je als alleenstaande vrouw super kwetsbaar voelt. Overmand door het roemruchte naaigevoel! Je weet het, dit is het moment! Nu moet ik assertief zijn! Dit slaat nergens op! Hoezo 30 euro? Ik heb toch nergens om gevraagd? In een fragment ontwaakte een kakofonie aan elkaar tegensprekende stemmetjes in mijn hoofd. Een stem die mij er aan herinnerde dat ik onlangs nog zijn dakgoot stond leeg te scheppen, zijn heg knipte, zijn stoep veegde. Nooit vroeg ik om koffie of geld. Een andere stem die zei dat 30.00 euro voor een ander slot best redelijk was, en een stem die me waarschuwde dat 30.00 euro geen burenruzie waard is..
..en ongeveer hier begon mijn testosteron en hormoon huishouding iets scheidkundigs te doen waardoor ik tijdelijk ontoerekeningsvatbaar kon worden gerekend.
“Sorry buurman, maar haal hem er dan maar uit”, zei ik.
Ik schrok van mijn eigen tekst. Er uithalen? Zei ik dat? Ik kon mijn oren niet geloven. Wat ontzettend weerbaar! Wat assertief! Snel stak ik van nervositeit een sigaret op om mijn onzekerheid over de zojuist gemaakte opmerking te verbloemen. Hem recht aankijken durfde ik nu ook niet echt. Waar the fuck is de rijdende rechter als je hem nodig hebt! Ook de buurman had deze opmerking niet zien aankomen. Het overviel hem duidelijk al wist hij zich ergerlijk snel weer te herstellen.
“Weet je wel wat die dingen kosten?” vroeg hij aanvallend.
“Geen idee” antwoordde ik, ‘daar hadden we het dan vooraf over moeten hebben’.
De buurman raakte zichtbaar geïrriteerd en bekeek me alsof ik hem zojuist vertelde had met zijn vrouw naar bed geweest te zijn. Het werkte deels. Ik voelde me nu inderdaad kut en had even geen idee of ik daar recht op had.
Zwaar geërgerd pakte hij zijn spullen bij elkaar en zonder om te kijken verliet hij het tuinpad. Overvallen door spijt en berouw dat ik er nu voor had gekozen om ruzie te maken met de buurman voor een lullig bedragje van 30.00 euro deed ik de deur achter hem dicht. Daarna nog eens..en nog eens.. maar hoe ik het ook probeerde, de deur viel niet in het slot. Ook de sleutel draaide niet meer. “NEE!!! Dat meen je niet!!, gilde een hysterisch stemmetje…
En zo kon het gebeuren dat ik een driftbui onderdrukkend de buurman achterna moest rennen om toch nog een keer naar de deur te komen kijken. Niet veel later stond hij te schelden op mijn deur, op mijn kozijnen, de inhammetjes waar het slot in zou moeten vallen, en kreeg de deurknop er ook nog van langs.
“Weet je buurman”, doorbrak ik de gezelligheid,” haal alsjeblieft uw slot er uit, doe de mijne er weer in en dan begraven we deze verkeerd uitgepakte vriendendienst”.
En zo geschiedde. Zijn slot eruit, mijn oude slot er in..en na wat geploeter en gedoe, wat gezucht en gesteun leek alles weer op zn plaats te zitten. Nou ja, alles? behalve dan die ene schroef die ineens niet meer paste, en nog een frutseltje wat ineens over was en waardoor mijn deur nu helemaal niet meer dicht kon!!!
Ik belde maar naar de sleutel specialist. Zij konden komen binnen een uur. Ik bedankte de buurman hartelijk en moest moeite doen om de deur niet hard achter hem dicht te gooien. Maar om een lang verhaal kort te maken. Mohammed kwam, de sleutelspecialist. Hij smeerde me een peperduur anti inbraak slot aan waarvan het sleuteltje meer certificaten heeft dan een gemiddelde Universitair bij elkaar kan leren. Verder heb ik anti –inbraakstrips, nieuw deurbeslag en heeft Mohamed me zo bang gemaakt met allerlei inbraakverhalen dat ik ook een nieuw boven en onderslot er op heb laten zetten. 350 euro ben ik lichter, maar één ding weet ik nu wel zeker. De buurman komt er niet meer in!
#sylviawitte 