Ik weet niet hoe het jullie is vergaan, maar mijn kerstdiner zit er op.
Menig jeugdtrauma heeft zich herhaalt en nadat de glazen voor een vierde keer werden volgeschonken kwamen ook de betere gesprekken op gang. Over politiek praten we eigenlijk nooit met elkaar, dat kan ook niet want we hebben geen gedeelde visie. Mijn vader stemt zijn hele leven redelijk inspiratieloos PVDA en ik zeg inspiratieloos omdat hij geen benul heeft waar die club eigenlijk voor staat. Dat kan ook niet, want hij is inmiddels dement en dat werd vandaag weer eens pijnlijk duidelijk toen ik me opnieuw aan hem moest voorstellen. Mijn moeder zwamt tussen D66 en de Partij voor de dieren, al vind ze Henk Krol ook wel een sympathieke man. Mijn broer zou het liefst op GeenStijl willen stemmen en volgt het Pow News op de voet. Dat we überhaupt een gezin vormen is een klein wondertje te noemen.
Nadat mijn vader zijn derde slavinkje liet aanbranden in zijn gourmetpannetje, greep mijn moeder in. Het was weer als vanouds. Mijn broer en ik –inmiddels beiden een huwelijk, een scheiding en een alimentatieplicht verder – konden het niet laten om een scheet te laten aan tafel, een keer luidruchtig te boeren en net even dat sfeertje op te zoeken, waarop je moeder je voor straf naar je kamer dreigt te sturen. Na nog een paar flauwe poep en plas grapjes, lagen we scheef van het lachen onder de gourmetpannetjes, waarna m’n moeder mij met een veelbetekende blik streng aankeek. Het werkte. Ik transformeerde binnen enkele seconde van een gezonde 44 jarige redelijk intelligente zelfstandige vrouw, in een infantiel kinderlijk wezen die zich onheus bejegend voelde en vond dat haar broer dan ook straf verdiende. Mijn smeekbede bleef -zoals vroeger- onbeantwoord. Had de zelfgenoegzame grijns op het gezicht van mijn broer twintig jaar geleden nog tot een impulsdoorbraak kunnen leiden, ditmaal had ik mezelf stevig onder controle. Ik gunde hem die blik. Eigenlijk was het best fijn om die blik weer eens te zien, evenals het getergde hoofd van mijn moeder. We waren allemaal ouder geworden en toch ook helemaal niet. Behalve mijn vader dan, die wel. Maar geheel tegen iedere verwachting in wilde hij ineens in een helder moment weten welke kerstwens wij voor iemand anders hadden. Niet voor onszelf maar voor iemand anders. Daar liet de oude sociale PVDA man weer even van zich horen.
Mijn broer begreep de vraag niet en wenste zichzelf een nieuwe auto en een leuke vrouw toe, ook hoopte hij snel weer iets te horen van zijn kinderen. Mijn moeder wenste mijn vader weer beter, mijn vader gaf heel Afrika te eten en ik…ik wist het gewoon niet. Ik wilde ook wel iets voor Afrika, of voor die arme asielzoekers uit Osdorp, ik gunde m,n broer die auto ook wel, al was er eigenlijk ook best veel dierenleed. Ik onthield me van een wens door tussentijds koffie in te schenken. Tot nu eigenlijk, nu ik achter m’n computer zit. Toegeven, lichtelijk aangeschoten en enigszins sentimenteel. Maar ik wens dat al mijn vrienden, kennissen, collega’s, familieleden en meelezende facebookaanhang morgen één goede daad verrichten en ook aan één iemand vragen hetzelfde te doen. Want als die wens uitkomt zullen uiteindelijk alle wensen van alle mensen die jij lief hebt uitkomen en alleen het idee dat zoiets zou kunnen gebeuren moet de moeite van het proberen waard zijn.
Vrolijk kerstfeest iedereen en een goed 2013!
#sylviawitte 