Vandaag zijn de twee broertjes begraven in Zeist. Hoewel alles er al over is gezegd en hoewel iedere anekdote als mosterd na de maaltijd zal klinken wil ik er toch ook als hulpverlener mijn zegje nog over doen.
Verbaasd ben ik niet dat dit kon gebeuren, verbaasd ben ik wel over de maatschappelijke verontwaardiging en de al dan niet oprechte verbazing die men massaal laat klinken over dat zoiets uberhaupt kan gebeuren. In de praktijk van Jeugdzorg is het schering en inslag dat vaders met moedersverwoestende advocaten en moeders met vadersverslindende advocaten elkaar bevechten en beschuldigen van slecht, onverantwoord en kindslopend ouderschap. Vaders worden massaal door ex-vrouwen na de echtscheiding beticht van incest tijdens de omgangsregeling. Moeders worden massaal door ex-mannen beticht van onverantwoord ouderschap al dan niet aangedikt met het hebben van ernstige borderline trekken.
Is het een hype? Of is het gewoon de tijdgeest waarin we leven? Een tijd waarin iedereen geleerd heeft goed voor zichzelf en de eigen belangen op te komen. Een tijd waarin advocaten meer verdienen aan echtscheidingen dan aan verkeersongevallen en autoschadeletsels. Een gouden tijd waarin mediatorpraktijken als paddenstoelen uit de grond schieten omdat er veel te halen valt in met name gebroken, berooide en verwoeste gezinnen. Een tijd waarin het zalven van de ego en het individu dermate is doorgeslagen dat je voor ieder separaat gezinsprobleem een expert kunt laten invliegen. Maatschappelijk werk voor je eigen problemen, schuldhulp voor je financiële problemen, opvoedondersteuning voor je opvoedproblemen, omgangsbemiddeling, relatie of gewoon toch communicatiegesprekken? Maar je kunt ook kiezen voor hypnotherapie of iets met lichaamsbeweging omdat je er zo moeilijk over kunt praten. En als ook dat allemaal niet helpt, ligt het nooit aan jezelf maar is het de schuld van de falende hulpverleners. Jij deed wel, maar zij deden niet hun best. Al jouw ongeluk, al jouw onvrede en zelfs jouw depressiviteit komt door het gebrek aan empathie die de hulpverleners tijdens de gesprekken met jou lieten blijken. Er was geen ‘klik’. Je voelde je een nummer en helemaal niet goed gezien. Ook moest je veels te lang wachten tot dat je aan de beurt was en o ja..de hulpverleners hadden onderling niet zo goed contact met elkaar..en daarom ben jij nu….
Dagelijks leven jongens en meisjes in verwoestende en destructieve vechtscheidingen waarin ouders verblind zijn door eigen pijnen en stokdoof voor de last die de kinderen doormaken. Kinderen zonder advocaat, zonder mediator en zonder de mogelijkheid om overal op bellen te drukken. Wie ziet deze kinderen? Deze kinderen komen pas écht in beeld wanneer zij zich op straat veiliger zijn gaan voelen dan thuis en geluidloos ontsporen. Maar zelfs dan is het een breed gedeelde opvatting dat het de schuld is van het kind zelf. Zijn buurjongen tenslotte komt uit dezelfde buurt en doet het wel goed!
Kinderen die preventief bij dit type ouders worden weggehaald door Jeugdzorg kunnen rekenen op flink veel verontwaardiging vanuit de maatschappij. De meerderheid is van mening dat kinderen ten alle tijden bij hun ouders moeten blijven. Maar het kan nog gekker want wanneer vechtende ouders huilend en niet begrijpend maar desalniettemin woest op Jeugdzorg contact met de media opnemen, kunnen zij rekenen op breed maatschappelijke steun en met een beetje mazzel zelfs op Kamervragen! De wereld draait door en onze kinderen worden vermorzeld, hun rechten steeds meer in twijfel getrokken en de beschermers van deze kinderrechten veelal gecriminaliseerd.
Ik hoop dat de dood van de jongens, hoe wrang ook, zal zorgen voor bezinning en inzicht. Maar bovenal hoop ik dat de media, de politiek, bestuurders en de gewone man op straat zichzelf iets meer zal afvragen wanneer Jeugdzorg in een volgend gezin weer eens heeft ingegrepen en dan ditmaal niet de situatie bekijkend vanuit de ogen van de om empathie vragende ouders, maar gewoon eens lekker nuchter bekeken vanuit de positie van twee kleine en doodsbange kinderen.
Ruben en Julian, namens al mijn collega’s het spijt ons dat wij jullie niet tegen jullie vader hebben kunnen beschermen.
Sylvia Witte
#sylviawitte 