Opvoeden is best lastig..

Laatst was ik in gesprek met mijn dochter. We waren samen haar speelgoed aan het opruimen en omdat sommige dingen gewoon kapot of oud zijn, of niet meer bij haar leeftijd passen maakten we een schifting.

Op de grond had ik drie symbolische plekken gemaakt. Één plek voor Afrika, één plek voor de vuilnisbak en één plek ter reparatie. Er ontstond een dialoog. Een dialoog omdat de plek voor Afrika en de vuilnisbak nogal wat verontwaardigde vragen bij haar opriepen. Aanvankelijk wilde ze liever alles ter reparatie aanbieden. Toch kon ik haar uitleggen dat een onvolledige puzzel, een auto met twee wieltjes, waarvan één wieltje in de gootsteen was beland en de pop met afgeknipte haartjes en een uitgestoken oogje toch echt niet meer te redden was. Na enige aarzeling legde ze de spulletjes zelf op de plek voor de vuilnisbak. Over Afrika was ze het ook niet helemaal eens. Hoewel ze het woord kent uit een liedje van K3 en we wel vaker over Afrika praten als we spullen weg doen, had ze ditmaal toch wat minder sympathie voor het hele idee. Wellicht kwam dit ook omdat ik iets te voorbarig spulletjes op de Afrika plek had gelegd, waar ze weliswaar niet meer mee speelden, maar die nog wel mooi waren. Ze besloot dat de spullen uit de vuilnisbak ook best naar Afrika konden. En zo kon het gebeuren dat alle kapotte spullen naar Afrika moesten, alle mooie maar kinderachtige spullen ter reparatie werden aangeboden en de plek van de vuilnisbak angstvallig leeg bleef.

Ze was tevreden over haar besluitvaardigheid en keek me trots aan. Nog voor ik haar verder kon manipuleren vroeg ze ineens: “Mama, oma zegt dat als je oud bent, je naar hemel gaat!’.. Lichtelijk van mijn stuk gebracht begreep ik direct waar ze heen wilde. “Bedoel je, dat we jouw speelgoed ook naar de hemel kunnen brengen?” Ze knikte enthousiast. “Tja, dat is geen gek idee” antwoordde ik haar, “dan hebben de engeltjes er nog wat aan”..

We mijmerden, en onderwijl zag ik hoe ze er een fictieve opruimplek bij maakte. Ik wilde van haar weten wat ze van de hemel wist en vroeg haar daarna. Terwijl ze naarstig alle ter reparatie aangeboden spullen naar de ‘hemel’ versleepte vertelde ze dat de hemel een plek is waar je naar toe gaat als je oud bent, waarna ze direct wilde weten of ik ook al oud was. Ik was geschokt over haar hemelkennis op 3-jarige leeftijd en ook al beschik ik over een ruime mate van fantasie, dit vergde wel wat schakelkunst. En toen vertelde ik haar – heel dom- het volgende:

Ik vertelde haar dat ik nog niet zo oud was als oma en dat de hemel een hele fijne plek is. Een plek waar kauwgomballen aan bomen groeien, waar zeeën bestaan uit Fristi en Karvan Cevitam. Ik vertelde ook dat de regenboog maar één kleur heeft, namelijk knettergroen (groen is haar lievelingskleur) en ik vertelde haar dat mensen er kunnen vliegen. Ik vertelde dat je daar nooit meer naar bed hoeft, ook tanden poetsen doen ze daar niet. In het bos groeien alleen maar lolly’s en alle dieren kunnen er met mensen praten. Het mag duidelijk zijn, dat ik nogal doorsloeg. Ze hing aan mijn lippen en vroeg me het hemd van mijn lijf. Ik vertelde precies wat ze wilde horen en nog veel meer. Waarom ik deed dit weet ik niet, maar ik denk omdat ik als kind altijd erg bang was om dood te gaan. Ik wilde dat zij geen vrees zou kennen, dat ze geen verdriet zou hoeven hebben en ik vertelde het ook omdat ik niet zou willen dat mocht zij ooit te vroeg aan iets dodelijks gaan lijden, ze geen angst zou hebben het leven los te laten.

De deurbel ging en beiden werden we ruw gestoord in ons inmiddels zwaarmoedig geworden dialoog. Gelukkig ook maar. Later op de dag hebben we alle spullen voor de ‘hemel’ in een vuilniszak gedaan en samen voor het slapen gaan buiten gezet. Ik vertelde haar dat de engeltjes de zak ’s nachts zouden ophalen (het vuil komt namelijk erg vroeg in de morgen)…en zo sloten we de opruimdag af.

De volgende dag informeerde een onthutste buurvrouw of het wel goed ging met mijn dochter. Verbaasd wilde ik meer weten en toen vertelde ze dat ze in geuren en kleuren van Julia had gehoord dat al haar mooie speelgoed door mama in een vuilniszak aan de straat was gezet, en Julia nu heel graag naar de hemel zou willen..