Vandaag sloop er een oproepje over mijn tijdlijn van het NCRV televisieprogramma De Monitor. In aanloop naar een nieuwe uitzending over Jeugdzorg zijn zij op zoek naar mensen die een slechte ervaring hebben met de Jeugdzorg. Daar gaan we weer. Als we dan toch voornemens zijn om nep- óf gemanipuleerde berichtgeving te gaan verbieden, is dit misschien een goed begin.
Want, beste Monitor, wie of wat bedoel je in vredesnaam met Jeugdzorg? Jeugdzorg is een algemene omschrijving voor alle maatschappelijke zorgvoorzieningen voor jeugdigen. Dus alles naast én buiten de directe primaire opvoedingsrelatie van ouders en hun kinderen. Jeugdzorg is een containerbegrip. Net zoals ‘de media’ een containerbegrip is.
Het consultatiebureau is Jeugdzorg. Schoolartsen zijn Jeugdzorg. Zorgboerderijen zijn Jeugdzorg. Jeugdgevangenissen zijn Jeugdzorg. Maar ook Bureau Halt, pleegzorg, stichting Nidos, Humanitas, het Leger des Heils, Jeugdreclassering, Jeugdbescherming, Veilig Thuis, De Raad voor de Kinderbescherming, het forensisch onderzoeksteam kindermishandeling van het ziekenhuis, de kindertelefoon, gehandicaptenzorg, De sociale jeugd wijkteams, de inspectie Jeugdzorg en de GGz kinderen en jeugd. Zij allemaal en nog veel meer zijn: De Jeugdzorg in Nederland.
Zien jullie zelf de bomen door het bos van Jeugdzorg nog wel?
De focus op het inventariseren van uitsluitend slechte ervaringen heet dan ook nog eens framing. Het creëren van een kokervisie dus. Als je de kijker alleen maar opzadelt met negatieve verhalen, zal de kijker zich van deze organisaties afkeren. Daar is natuurlijk geen één kind van de 120.000 beklagenswaardige spruiten die in Nederland worden mishandeld, mee geholpen. In de praktijk betekent dit dat ouders steeds moeilijker hulp durven te vragen (want de Jeugdzorg deugt niet). Iedere ouder die wordt aangesproken op zijn of haar disfunctioneren krijgt hiermee de legitimatie de deur dicht te houden. Je moest eens weten hoeveel ouders dankzij het stigma “Jeugdzorg”, zijn of haar omgeving laat geloven dat Jeugdzorg weer eens onterecht bezig is. Met het gevolg dat de belangen van deze kinderen volledig van de radar verdwijnt.
Kap daar eens mee.
Laatst nog, een programma over Veilig Thuis. Scholen zouden niet bij Veilig Thuis melden omdat ze daar incidenteel een slechte ervaring mee hebben of niet meteen feedback hebben gehad. Ja hoor! Je zal verdorie maar met de striemen op je rug op zo’n school zitten en dat niemand jouw rot leven wil melden omdat de school eerder een keertje zijn neus heeft gestoten. In iedere klas zit verdomme één mishandeld kind! Waarom geen enkele kritische vraag aan de klagende scholen hoe zij deze kinderen dan voortaan zullen helpen? En ja, een vader die veroordeeld is voor poging tot doodslag, zijn straf heeft uitgezeten mag gewoon weer omgang met zijn kind. Daar kan niemand iets aan doen. Hoe graag een school dat ook zou willen. Net als een kind dat armoedig gekleed is of moet leven tussen twee vechtende ouders. Rot, maar zelden volledig op te lossen. Wat te denken van ouders die direct na een schoolmelding het land verlaten? Leed kan vaak verzacht worden, soms worden gestopt, maar zelden in alle gevallen worden voorkomen. Oók niet als een school dat tóch wil.
Wees gewoon kritisch. Breng eens geen boze ouders of verongelijkte scholen in beeld, maar tevreden kinderen. Die zijn er! Écht! Mensen zoals ik, die God op haar blote voetjes dankt, dat haar ouders ooit voor het blok werden gezet. Allemachtig wat maakten ze een kabaal. Iedereen stond aan hun kant want tja, niemand kende hen als onaardig of kwaadbedoelend. Ze hadden de buren mee, de kerk, de huisarts en zelfs de schooldirecteur. Natuurlijk was het leven in de tehuizen daarna lang niet altijd een pretje, maar het bood mij wel nieuwe kansen en verdere trauma’s bleven me voor het leven bespaard. En mijn ouders? Die vinden het nog steeds de schuld van ‘de Jeugdzorg’ allemaal.
Waarheidsvinding. Ook zo iets. Huilie, huilie, want Jeugdzorg doet niet aan waarheidsvinding. Hoe wil je dat dan doen? Een hulpverlener met een camera in bed laten liggen naast de vader die zijn kind misbruikt? Afluisterapparatuur plaatsen op kerstavond bij de familie Jansen omdat er dan waarschijnlijk veel gezopen gaat worden en de ellende dan pas echt begint? Camerabeelden opvragen bij de supermarkt, waar de moeder haar kind achter het schap met Dora koekjes probeerde te proppen? Alle ouders van de sportvereniging aan de leugendetector? De mediator onder eed laten verklaren? Vingerafdrukken? Waar begint en eindigt jullie eindeloze gejengel over waarheidsvinding? De enige die aan waarheidsvinding doet is Justitie. Bij gebrek aan bewijs ga je vrij uit. Daarom lopen er meer criminelen buiten dan binnen.
In de wereld van de kinderbescherming gaat het niet om het opsporen van daders maar om het beoordelen van een leefklimaat. Dan is het vaststellen van blauwe plekken, de huilverhalen van kinderen, het bedplassen, de angsten en stoornissen, de verhalen van kinderen die zelf in een vechtscheiding leven en de uitleg van ouders of direct betrokken meer dan genoeg om de kinderrechter van een advies te voorzien.
Klagers zul je altijd vinden beste Monitor. Zeker in dit wereldje van kapot geslagen dromen, verneukte idealen, achtergestelde en gescheiden families, onbemiddelde kinderen, verongelijkte ouders, verbolgen scholen, gezinsslopende advocaten en onzekere huisartsen. Al helemáál in een maatschappij waarin niemand iets doet. Waarin het massaal wijzen naar de jonge leeftijd van een hulpverleenster, die kennelijk iets moet oplossen waar de hele fucking maatschappij geen antwoord op heeft, niet gebruikt zal worden om haar eens voor te dragen voor een lintje, maar om haar nóg meer op achterstand te zetten.
En over die spotjes in de media, waarin wordt opgeroepen om zelf vooral niets te doen als je een kind hoort krijsen van pijn of ellende. Misschien is dat in de kern wel het echte probleem. Ga daar maar eens een uitzending over maken. Over de rol en invloed van de media. Over de invloed van de niet gestelde vragen. Over de niet in beeld gebrachte kinderen. Over hoeveel mensen getuige waren van kindermishandeling maar de andere kant op keken. Over hoeveel mensen iedere dag vriendelijk naar hun buren lachen en stiekem anoniem een meldpunt belden. Breng dat eens in beeld! Dat is super tv! Al denk ik dat bij zo,n oproep niemand zich zal melden, maar misschien is dat wel iets teveel waarheidsvinding voor de gemiddelde NCRV kijker.
#sylviawitte 
Heel goed stuk. Al die negatieve beeldvorming brengt veel ellende
LikeGeliked door 1 persoon
Hiep, hiep, hoera….al noodt het onderwerp niet tot juichen..prima stuk, moet je als commentaar op de uitzending als ingezonden brief naar de krant versturen. Ik ergerde me ook aan de eenzijdige uitzending over de scholen die niet meer willen melden. Er zou een wet moeten komen dat voor elke negatieve uitzending minstens een positieve uitzending moet staan…. maar ja, leed brengt geld op en de makers van een programma als monitor moeten ook leven en hun arme kindertjes te eten geven….
LikeGeliked door 2 people
Goed idee! Voor iedere negatieve berichtgeving, een positieve tegenover stellen. Daar gaat de wereld een stuk vrolijker van worden:))
LikeGeliked door 2 people
Steengoed verhaal weer Sylvia. Ik werk voor een jeugdbeschermingsorganisatie en erger me ook nogal eens aan de eenzijdige berichtgeving. Je geeft goed de nuance weer van de werkelijkheid. Ik ga hem delen!
Keep blogging 🙂
LikeGeliked door 2 people
Dankjewel jasnetteke. Keep up the good work!
LikeGeliked door 1 persoon
Volgens mij gaat het niet zozeer om negatief of positief het zou moeten gaan over de waarheid en die ligt in het midden. In plaats van tegenover elkaar te gaan staan zou men er goed aan doen eens eerlijk en open een gesprek aan te gaan waarom er zoveel onvrede angst en woede heerst tussen jeugdhulpverleners en jongeren en hun ouders. Dat lijkt me de meest logische en aangewezen weg! Aan deze houding van winnen of verliezen heeft niemand iets. Dat zorgt alleen er alleen maar voor dat een jongere of een kind nog meer lijdt want die komt ook nog eens tussen dat spanningsveld te zitten en dat voegd bepaalt niet wat toe aan het welzijn ! Wij als hulpverleners zouden beter moeten luisteren en meer tijd moeten nemen vooral in het begin want daar gaat het meestal al mis met vaak desastreuze gevolgen geruzie en onbegrip! Daarom is waarheid bevinding dan ook noodzakelijk om tot een goede samenwerking te kunnen komen! Want iedereen kan zich vergissen en iedereen kan fouten maken dat is menselijk!
Wij zouden meer naast in plaats van boven de mensen kunnen gaan staan! Dat werkt nu eenmaal veel beter! Ook hulpverleners ontkomen er niet aan dat ze fouten maken maar geef ze toe en durf er over te praten want die angst om fouten toe te geven en elkaar de hand boven het hoofd te houden gaat uiteindelijk ten koste van het kind en dat wil toch niemand!
LikeLike
Als ik zo lees met zn hoevelen jullie zijn, ben ik bang dat de lindjes het niet zullen redden.
Respect in deze kwestie begint voor mij al eigenlijk bij de beroeps en opleidingskeuze van deze mensen…
Maar aan de andere kant zou het de kinderen/jongeren uit tehuizen ook pijn doen als er censuur zou moeten komen op het vrije woord omdat het ‘BJZ’ is.
Dan zou voor hen bij ‘misstanden’ bv. iedere strijd al een verloren strijd zijn…
Aangezien ze eenmaal over de schutting van de hulpverlening aangekomen, (in iedergeval tot 18 jaar) al met 10-0 achterstand verder moeten leven, voelt zoiets opperen al pijnlijk aan en is onterecht …
LikeGeliked door 1 persoon
Beste Sylvia Witte, ik waardeer het zeer dat ons televisieprogramma kritisch wordt bekeken. Echter in het artikel roep ik juist hulpverleners op om zich te melden en hun ervaringen te delen over het ingewikkelde proces van een advies geven aan een kinderrechter in een conflictscheiding. Dat lijkt mij toch een totaal andere oproep dan ‘slechte ervaringen met Jeugdzorg’. Dus hierbij nogmaals:
We komen graag in contact met hulpverleners die werken met ouders die in een vechtscheiding liggen. Hoe komt een advies tot stand en wat voor dilemma’s ervaar je bij het tot stand komen van een advies? Heb je hier ervaring mee? Tip ons: de monitor@kro-ncrv.nl
LikeLike
Beste monitor@kro-ncrv.nl
Hieronder staat jullie oproep. Ik las meer dan alleen een oproep aan hulpverleners om zich te melden.
Uw oproep:
“De wereld van de echtscheidingen wordt gedomineerd door vrouwen.’ Het zijn de woorden van Marc Sassen, echtscheidingsadvocaat die zich speciaal richt op mannelijke cliënten. ‘Er zijn voornamelijk vrouwelijke rechters betrokken bij scheidingszaken maar ook bij de instanties, zoals bureau Jeugdzorg, werken vooral vrouwen. En deze vrouwelijke overmacht beïnvloedt de kansen voor de man op een goede omgangs- of zorgregeling met de kinderen.’
De advocaat maakt zich vooral druk over de positie van de man als het gaat om de verdeling van de zorg voor de kinderen. Sassen: ‘Wat ik zie in de praktijk is dat het een machtsspel is. Bijvoorbeeld de vrouw wil niet dat de man nog regelmatig contact heeft met de kinderen ook al is daar geen duidelijk argument voor gegeven. Ik heb een zaak gehad waarin bureau Jeugdzorg wordt ingeschakeld en een meisje van amper 24 jaar komt dan naar de zitting om de kinderrechter advies te geven. Zonder deugdelijke argumenten of zonder zelfs mijn cliënt te hebben gesproken, wordt dan het advies gegeven om de kinderen maar niet bij de vader te laten overnachten.’
Waarheidsvinding
Sassen vindt dat er in dit advies niet aan waarheidsvinding is gedaan. ‘Er wordt een rapport geschreven waarbij al snel de kant van de moeder wordt gekozen zonder dat er geluisterd wordt naar vaders kant. Dit zie ik veel vaker. Dat heeft er toch mee te maken dat deze hulpverleners een andere kijk hebben op de moeder- en vaderrol. Het is schijnbaar moeilijk te begrijpen dat ook vaders hun kinderen willen zien en opvoeden.’
Aan het rapport van Jeugdzorg wordt te veel waarde gehecht in de rechtszaal, zegt Sassen. ‘Het rapport wordt door rechter serieus genomen, terwijl niet gecheckt wordt of er behoorlijk onderzoek is gedaan naar de feiten.’
Ingrijpende beslissingen
De rechter oordeelt uiteindelijk in bovengenoemde zaak dat de man de kinderen een middag per week bij de moeder thuis mag zien. Sassen: ‘Deze uitspraak doet de kinderrechter op basis van een rapport dat niet goed onderbouwd is. Maar er worden wel hele ingrijpende beslissingen op genomen.’
De scheidingsadvocaat noemt bureau Jeugdzorg een onbegrijpelijke organisatie. Hij vindt ook dat de rechterlijke macht veel te veel vertrouwen heeft in de adviezen die deze instantie schrijft. ‘Hoe kan het dat we in Nederland een jonge meid die net niet klaar is met haar opleiding een rapport laten schrijven en de rechter moet adviseren, waarin ze oordeelt over levens van ouders (soms van middelbare leeftijd) en kinderen en dat de rechter dit advies zwaar meeweegt in de beslissing?’
Oproep
We willen graag verder onderzoek doen naar conflictscheidingen. We komen graag in contact met hulpverleners die werken met ouders die in een vechtscheiding liggen. Hoe komt een advies tot stand en wat voor dilemma’s ervaar je bij het tot stand komen van een advies? Heb je hier ervaring mee? Tip ons: de monitor@kro-ncrv.nl
http://demonitor.ncrv.nl/binnengekomen-tips/scheidingsadvocaat-jeugdzorg-doet-niet-aan-waarheidsvinding“
LikeLike
Bedankt voor je stuk en je reactie op monitor Sylvia,
Ik zag het stuk van monitor ook langskomen en ik had ook zoiets van “daar gaan we weer”.. Ik werk niet bij of binnen de jeugdzorg, maar wel bij een overheidsdienst die regelmatig in de journalistiek wordt gemangeld (ik zou haast zeggen: welke niet). En elke keer verbaas ik me niet dat de pers slechts geïnteresseerd is in de negatieve kanten… het lijkt er wel op dat de pers over elkaar heen moet bieden voor wat betreft sensatie. Jammer, echt jammer. Tav Monitor (jullie hebben vast aangeklikt om jullie op de hoogte te houden van nieuwe reacties):
Wees aub kritisch op de jeugdzorg, maar ga te werk als een objectieve journalist, vraag bvb hoe bureau jeugdzorg er voor zorgt dat een dossier goed wordt afgehandeld zodat een rechter een kwalitatief goed oordeel kan vallen, hoe ervoor zorg wordt gedragen dat alle kanten van het dossier goed worden belicht en dat het niet kan gebeuren dat verhalen zoals hieronder door “Ervaringsdeskundige” beschreven kunnen voorkomen. Richt je daar op. Natuurlijk zal het jullie lukken om mensen te krijgen die willen klagen… maar is dat het bericht dat je de wereld in wilt sturen?
NB Ik ben zelf helaas ook in een situatie belandt waarbij ik sinds 3 jaar een ex-vriendin heb waarmee ik de zorg van mijn kinderen mag delen… het is geen vechtscheiding geworden omdat we niet getrouwd waren en ik geen enkel recht heb dankzij de huidige wetgeving. Om de vrijdag haal ik mijn zoons op en hoop ik dat de deur weer open gaat en dat ik niet van mijn ex te horen krijg dat ze me niet meer willen zien. Ik weet niet of jeugdzorg mij kan helpen als ze dat zou doen….. desondanks heb ik daar wel vertrouwen in.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel!
LikeGeliked door 1 persoon
Sylvia prachtig stuk.
LikeLike
Ik ben er even stil van….ik loop hier veel tegenaan in het werk, jij hebt het lef om dit op papier te zetten. Chapeau!
LikeGeliked door 1 persoon
Graag gedaan. Ik ben blij dat ik via deze weg jou en velen anderen een hart onder de riem mag steken. Jij en je collega’s verdienen dit.
LikeLike
Dank je wel voor dit stuk, namens het kind in mij dat ooit niet werd geholpen omdat inderdaad iedereen wegkeek en moest wachten tot ze oud genoeg was om zichzelf te helpen. Van de weeromstuit ben ik de persoon geworden waarvan ik had gewenst dat ik die tegen zou komen om door geholpen te worden. Kinderen voelen dat doorleefde zijn. Een kind dat zich erkend en gezien voelt, wordt van binnen sterker, het is als een liaan van licht waar het kind zich aan kan optrekken om uit een donker dal te kruipen. Dat is wat ik aan kinderen probeer te geven. Ik hoop dat meer kinderen/mensen die het nodig hebben jouw stuk lezen. Usha XX
LikeLike
Dank voor deze o zo scherpe reactie! Zo ontzettend herkenbaar. Dergelijke negatieve stemmingsmakerij beïnvloedt velen op voorhand al waardor strijd die kaders met Jeugdzorg al is ingezet – nog voordat het kind het wordt ipv kinderen centraal te zetten en aan de slag te gaan om de problemen aan te pakken…
Tegelijkertijd draagt de overheid bij aan deze klaagcultuur of het in stand houden daarvan waardoor een medewerker binnen de Jeugdzorg bij het minste of geringste een klacht aan zijn broek heeft hangen en de tuchtcommissie wordt ingeschakeld. Begrijp me goed, ik vind het belangrijk dat als het nodig is er getoetst wordt op kwaliteit.. echter ik merk regelmatig dat door issues als waarheidsvinding, de voedingsbodem die daaraan ten grondslag ligt (mede) een gevolg is of kan ziwordsn van de negatieve berichtgeving. Terwijl kost beter kan worden gebruikt voor adequate inzet op het kind…. dtelkens wordt ged ik maar al te vaak dat in het licht van die negativiteit, de strijd die wordt gevoerd, de balans van niet op tegen, maar in het licht van ‘waarheidsvinding’ gaat veel energie verloren,
LikeLike
MAAR DAN HOEF JE TOCH NIET AAN WAARHEIDSONTWIJKING TE DOEN?
Kinderen hebben in hun ontwikkeling een stabiele, open, rustige en voorspelbare omgeving nodig, waarin ze de mogelijkheid hebben om verschillende belevingen, visies, meningen en aanpakken veilig te leren interpreteren. Daar werk ik elke dag opnieuw aan en dat zal ik blijven doen, waar en wanneer dat maar kan.
Mijn ex-vrouw is in 2013 ondergedoken en heeft mijn contact met onze kinderen abrupt afgebroken om de aandacht af te leiden van haar eigen situatie. Ze heeft mij weggezet als psychopaat en me beschuldigd van verkrachting van haar, en van geestelijke mishandeling van haar en de kinderen. Ze heeft gesteld dat ik haar kapot probeer te maken. Hulpverleners, advocaten, onze kinderen, enkele van haar familieleden en kennissen zijn door ex gebruikt om haar beschuldigingen te verspreiden.
Hulpverleners als een psychiater, psychotherapeut, pedagoog, maatschappelijk werker, gezinsvoogd hebben mij de afgelopen jaren beschuldigd zonder ooit contact met mij te hebben gehad. Tegen degenen die mijn verzoek om dialoog verwierpen heb ik klachten ingediend, die gegrond werden verklaard. De maatschappelijk werkster is aangesproken door de klachtencommissie, net als een gezinsvoogd. De psychiater heeft een berisping gekregen van het medisch tuchtcollege, een psychotherapeut kreeg een waarschuwing.
Advocaten hebben in vele van de inmiddels meer dan 15 rechtszaken haar beschuldigingen als feiten gepresenteerd. Beschuldigingen die al in 2013 als ongeloofwaardig zijn beoordeeld door de raad voor de kinderbescherming en worden tegengesproken door tientallen getuigschriften. De rechtbank negeert de beschuldigingen steeds, maar de veelheid van procedures en de herhaalde smaad is aanleiding geweest voor het indienen van een klacht bij de deken van haar derde advocaat. Ik ben nooit een rechtszaak begonnen tegen mijn ex.
De kinderen zijn sinds 2013 gehoord en gezien door de raad voor de kinderbescherming en later Bureau Jeugdzorg. De oudste is de afgelopen jaren bovendien meerdere keren gehoord door een rechter. De middelste is eind 2015 of begin 2016 gehoord door de kinderstudio van politie, naar aanleiding van beweringen van mijn ex. De bevindingen wijzen steeds weer op hetzelfde: Onze kinderen geloven in de beschuldigingen die ze over mij uiten, maar hun beschuldigingen hebben geen body. Anders gezegd: ze hebben niet meegemaakt wat ze vertellen. Nadat de politie door mij wel werd geïnformeerd over de ondertoezichtstelling en het raadsadvies, is het onderzoek naar de middelste onmiddellijk afgesloten.
Enkele familieleden en een kennis van mijn ex hebben beschuldigingen geuit in brieven, die door haar in de echtscheidingszaak zijn ingebracht. Ook zij getuigen van zaken die ze niet hebben meegemaakt en die niet zijn gebeurd. Een zus stelt dat ik in huilen uitbarstte bij Bureau Jeugdzorg, hoewel ze daar niet bij was. Een ex-zwager beweert dat ik geen baan kan vasthouden, hoewel dat aantoonbaar onjuist is. Een kennis verklaart dat ik mijn ex en de kinderen heb mishandeld, hoewel ik de kennis niet ken. Hun beschuldigingen zijn vals.
Professionele hulpverleners hebben de beschuldigingen van mijn ex zomaar uitgedragen, zonder wederhoor of kritische vragen. Een dorpsgenoot zegt: ‘Je mag de kinderen niet zien, dat zal wel een reden hebben…’. Een rechter wijst de kinderen aan moeder toe zonder motivatie. De ambulant hulpverlener weigert het raadsrapport te lezen. Een hulpverleningsorganisatie die de privacy van moeder belangrijker vindt dan het welzijn van de kinderen, en daarom geen actie neemt als mijn ex bij hen dissocieerde. Het verslag heb ik ‘per ongeluk’ ontvangen.
De maatschappelijke beeldvorming dat ik als man wel iets op mijn geweten zal hebben is voelbaar, als de vrouw onderduikt en beschuldigt. Maar het is niet waar. Ik heb niets op mijn geweten. Ik heb mijn ex en de kinderen niet onderdrukt, mishandeld, misbruikt of wat dan ook.
Een sluitend verweer voeren tegen valse beschuldigingen is onmogelijk. Ze kunnen eenvoudig niet onderbouwd noch ontkracht worden. Ze blijven in de lucht hangen als een donkere wolk, totdat de klager ze terugneemt, of de beklaagde ze toegeeft.
Gevolg is dat ik sinds 2013 door letterlijk elke nieuwe hulpverlener, onderzoeker, gezinsvoogd, begeleider, leraar, psycholoog, politieagent, therapeut geconfronteerd word met dezelfde vragen, die voortkomen uit de beschuldigingen van mijn ex. Steeds geef ik naar waarheid antwoorden en probeer ik onderbouwende documenten te overhandigen. In de loop der jaren werd die onderbouwing aangevuld met bevindingen van anderen, met verwijtbare gedragingen van degenen die haar zomaar geloofden, en met de incongruente uitlatingen van haar zelf.
Maar tot nu toe heeft elke volgende betrokkene de eigen beleving belangrijker gevonden dan de feiten: “We doen niet aan waarheidsvinding”. Soit, maar dan hoef je toch niet aan waarheidsontwijking te doen?
De documenten gaan terug tot 1980, en er blijkt uit dat haar beschuldigingen en haar onderduiken verwijzen naar haar eigen jeugd. Ze is ondergedoken, net als haar moeder. Ze heeft hulpverlening verhinderd, net als haar moeder. Ze beschuldigt haar man van mishandeling, net als haar moeder.
Mijn ex heeft me vals beschuldigd en anderen daartoe aangezet. Ze heeft de kinderen bij me weggehouden en tegen mij opgezet. Ze heeft volwassenen gemanipuleerd om haar beschuldigingen te uiten, om zelf buiten schot te blijven. Alles wat ze mij heeft verweten, heeft ze zelf gedaan. Ze mishandelt de kinderen en mij.
Ooit zal iemand in de jeugdhulp zo eerlijk zin om dat niet alleen in de wandelgangen te bevestigen. Al is dat klachtgevoelig.
Waarheidsvinding is verplicht sinds de Jeugdwet van 2015.
LikeLike
Arme, arme, arme vader:( Vaders zoals jij zijn er meer. Mannen die door een hun ex-vrouw onterecht worden beschuldigd van allerhande zaken. Eigenlijk zouden er voor dit soort zaken een speciaal bureau in het leven geroepen moeten worden, waarbij men echt diep in de materie duikt en oordeelt wie schuldig is en wie niet. Waarna het oordeel bindend is. Het zou rampzalige scenario’s zoals hierboven beschreven misschien kunnen voorkomen. Wanneer ouders elkaar diskwalificeren, kijkt men in ‘de Jeugdzorg’ vooral naar het leefklimaat van de kinderen. Is de plek waar de kinderen nu wonen goed genoeg? Met het gevolg dat er altijd één partij zal zijn die zich onvoldoende gehoord voelt. Het spijt mij dat jij en jullie kinderen in zo’n situatie zijn terecht gekomen.
LikeLike
Vier jaar geleden gestopt met werken binnen “de Jeugdzorg”.
Wordt nog steeds nijdig als ik zie hoe media er ronduit genoegen in stellen negatieve berichtgeving de wereld in te sturen. Bepaalde kranten en programma’s voorop! Een gedeelte van mijn werkweek bestond uit het ontzenuwen van beschuldigingen aan “ons” adres.
Dank voor je goede artikel, Sylvia
LikeLike
Well said, Sylvia!
LikeLike
Mooi beschreven Sylvia!
LikeLike
Een programma waar een hulpverlener gevolgd zou worden als ze betrokken raakt in een vechtscheiding, een kind dat zich onzichtbaar probeert te maken. Kleine kinderen ontmoeten waarvan de ouders veel te veel verantwoordelijkheid neer leggen.
Een vergadering bijwonen waar er moeilijke beslissingen worden genomen. Terwijl er een grote reorganisatie en bezuinigingsronde gaande is.
Hoe vaak heb jij je collega zien huilen uit frustratie, onmacht en angst ?
Dank je wel sylvia dat je het opneemt voor de werkers uit jeugdzorgland.
LikeGeliked door 1 persoon
In de oproep valt me op dat de advocaat van de vader het woord heeft. De advocaat vertegenwoordigt altijd 1 van de ouders. Dat is nou net het verschil…jeugdzorg vertegenwoordigt het kind. De advocaat van de in het nadeel vallende ouder zal het daardoor nooit eens zijn met het advies van jeugdzorg aan de kinderrechter.
Een advocaat als van Sassen die zich alleen inlaat met mannelijke cliënten? Bijzonder. Daar druipt de partijdigheid vanaf…De opmerking ‘jeugdzorgwerker van amper 24 jaar..’ Hoezo vooringenomen? Ik zou zeggen, van Sassen, ga eens bij jezelf te rade, voordat je je kritisch uit over jeugdzorg. Wij jeugdbeschermers willen niet met zulke vooroordelen te werk gaan, maar willen de situatie voor het kind verbeteren. Dat gaat in complexe echtscheidingszaken altijd hand in hand met ontevredenheid van de een of andere ouder. Met recht dat Sylvia scherp commentaar heeft op deze oproep.
Jeugdbeschermer
LikeLike
Ik heb met veel plezier het stuk van Witteman gelezen. Heerlijk. Een lofzang of het uitgemergelde, het miskende en verguisde Jeugdzorg. Gelukkig is één majeure aanstichter van deze neergang van het politieke speelveld verdwenen. Het klopt wat hij voor zichzelf en een zijn aanhang zong: “het is allemaal de schuld van Diederik”. Het is een utopie dat mensen meer werk kunnen verzetten voor minder geld. Het verzorgen van onze ouderen kan niet door overwerkte familieleden of “mantelzorgers” worden gedaan. Opmerkelijk is dat de waardering voor de verzorging zo laag is en de politiek zo hoog. Terwijl Diederik zonder moete vóór zijn eigen salarisverhoging stemde, duwde hij de jeugdzorg over het randje. DE karaktermoord van 2016 was die op de ouderenzorg en die is ook van zijn hand. Ik bewonder deze man hogelijk, omdat deze rode verlosser het boetekleed heeft aangetrokken. Met een droge knal pleegde hij net voor kerstmis politieke zelfmoord. Zijn opvolger is verlosser Lodewijk en net als Judas verguist hij zijn voormalig politieke medestander, de VVD. Politiek is zo’n mooi vak. Gelukkig kwam D66, net voor kerstmis, met een wetsvoorstel dat moeiteloos ouderen boven de 75 elke levenslust zal ontnemen. Als je geen geld meer kunt verdienen en nutteloos bent voor Pia Dijkstra, gaat de stekker eruit. Digitaal afserveren en weer een miljard verdiend. Dát is pas liberaal bezuinigen op een schaal en manier die Alexander Pechtholt, eindelijk op de troon moet brengen. Ook deze verlosser heeft zijn politieke lot verbonden aan de komende verkiezingen. De politieke “elite” struikelt deze verkiezingen over elkaar heen om weg te komen van de chaos die ze zelf heeft aangericht.
Maar nu de monitor van de NCRV. Wie denkt dat de NCRV de misstanden binnen de Jeugdzorg aan de kaak wil stellen, komt bedrogen uit. De NCRV probeert met een golf van populisme de ziel van de argeloze kijker te winnen. Met demonisch gemak wil de Monitor ons doen geloven, dat de kinderen van Nederland intens slecht worden behandeld door de Jeugdzorg priesters. Jeugdzorgwerkers plunderen bovendien de schatkist en prutsen maar wat aan. Het jammere is dat deze vereniging van omroepblad geleerden niet aan hoor en wederhoor doet. Onbereikbaar, net als de Jeugdzorg. De priesters van de NCRV sluiten het jaar liever af met karaktermoord en nagelen “de” Jeugdzorg aan het kruis. De politieke elite zit in een ivoren toren, de elitaire omroep in een glazen huis. Pax vobiscum!
LikeLike
Top stuk. Ik heb weer zin in mijn werk e hoop dat Monitor er iets mee doet.
LikeLike
Blij met je verhaal en eindelijk ook eens de waarheid. Helaas komen de succesverhalen nooit aan bod, de kinderen waar je als hulpverleners wel degelijk iets voor hebt kunnen betekenen. Het werk is mooi werk als je ook de gelegenheid hebt om het goed uit te voeren. Zwaar maar wel degelijk de moeite waard als je met de kinderen en ouders tot een goed en mooi resultaat kunt komen.
LikeLike
Dankjewel, Sylvia, voor dit stuk. Ik vond de eerdere documentaire van Monitor (scholen klagen over Veilig Thuis) zo’n stemmingmakerij. Ik ben het met een eerdere reactie eens: stuur dit als ingezonden brief naar een landelijk dagblad.
LikeLike
Jeugdzorg wil zelf graag een eenzijdig beeld neerzetten. Jongeren die ‘dankzij’ Jeugdzorg het goed gedaan hebben, mogen komen opdraven bij bijeenkomsten en vertellen hoe geweldig Jeugdzorg het gedaan heeft, Jongeren die geen goede ervaringen hebben gehad met Jeugdzorg, die bijvoorbeeld in instellingen en/of pleeggezinnen te maken hebben gehad met mishandeling, seksueel misbruik, die worden door Jeugdzorg genegeerd. Waarom? Omdat deze jongeren worden gezien als een dreiging. Ze schaden het imago van Jeugdzorg en daar zit Jeugdzorg niet op de wachten. (dit is overigens ook duidelijk op te maken uit deze blog, zet ze maar weg als klagers, onbemiddelde kinderen.) En dan heb je het over zelf over framing. Er zitten wel degelijk terechte klagers tussen, hoe verkoop je het als jeugdbeschermingsorganisatie dat je een kind ontwortelt van ouders, onder het mom van, uw kind is niet veilig bij u, wij weten het beter, om vervolgens een kind in een instelling of pleeggezin te plaatsen, waar dan niet of nauwelijks toezicht meer is? Met name kinderen in pleeggezinnen worden daar vaak aan hun lot overgelaten, want ja de screening van de pleegouders was goed, dus zal het allemaal wel goed gaan. Terwijl pleegouders ook gewoon mensen zijn, met al hun onhebbelijkheden. Hoe leg je een kind uit dat het niet bij ouders kon opgroeien, maar wel in een pleeggezin, waar vader alcoholist was en zijn pootjes niet van zijn pleegdochter kon afhouden, hoe leg je een kind uit dat er niemand was van de hulpverlening, die moeite deed om naar het kind te luisteren, zich te verdiepen in de belevingswereld van een kind. Biologische ouders mogen blijkbaar hun kind niet mishandelen, waar ik het overigens volledig mee eens ben, maar is het dan niet tegenstrijdig om kinderen, die vaak getraumatiseerd zijn, in pleeggezinnen en instellingen vaak volledig aan hun lot over te laten? Hoezo, zijn er bij pleegouders geen problemen? En over vechtscheiding gesproken, hoeveel kinderen die uit huis zijn geplaatst zijn, komen tussen pleegouders en de biologische ouders te staan. Hoe leg je een een pleegkind uit dat dit wel kan en dat het kind het zelf maar moet uitzoeken met pleegouders en biologische ouders. Aan beide kanten wordt er aan het kind getrokken, maar waar is de hulpverlening dan? Deze kinderen komen vaak in een loyaliteitscrisis terecht, willen vaak niet kiezen tussen pleegouders en biologische ouders en proberen zich in allerlei bochten te wringen om beide kanten maar te pleasen. Waar is de hulpverlening dan? Jeugdzorg heeft zelf decennia lang aan framing gedaan en doet dit nog steeds, ouders wegzetten als slechte ouders, kinderen wegzetten als probleemkinderen, gezinnen waarbij het niet goed gaat worden ‘multiproblem’ gezinnen genoemd, tja dat is leuk, als je eigenlijk alleen maar als probleem wordt aangeduid. Wat denk je dat dit met de beeldvorming van pleegkinderen en kinderen in instellingen doet? Dit is pas negatieve framing, terwijl deze kinderen vaak niet hebben kunnen rekenen op de volwassenen in hun omgeving, inclusief de hulpverlening. Er zijn zoveel redenen waarom biologische ouders niet voor hun kind kunnen zorgen, maar wat doet Jeugdzorg decennia lang, negatieve framing. Klachten over Jeugdzorg zijn er sinds Jeugdzorg is opgericht zo rond 1895, deze klachten van toen, in jaren zestig, jaren zeventig (roze pamfletten), jaren tachtig etc. deze klachten verschillen niet met de klachten van vandaag de dag. En dat is verontrustend, want dit betekent dat een organisatie als Jeugdbescherming (rechtsopvolger van Pro Juventute) hier dus altijd mee is weggekomen, dat er dus geen sancties volgen wanneer een kind door toedoen van de hulpverlening nog verder getraumatiseerd raakt. Jeugdzorg heeft zelf decennia lang weggekeken als het gaat om kinderen die in instellingen of pleeggezinnen, mishandeld en/of misbruikt werden. Kinderen werden weggezet als leugenaars, daders werden beschermd, (wat je overigens niet alleen bij Jeugdzorg ziet, zie katholieke kerken, zie sport) en nog steeds probeert Jeugdzorg dit soort schrijnende verhalen van kinderen, de kop in te drukken. Want ja je zal maar via de media allemaal ‘shit’ over je heen krijgen. Het is de defensieve arrogante houding van Jeugdzorg, dat maakt dat ouders en kinderen zich vaak als ‘stront’ voelen bejegend door Jeugdzorg. Wel ouders op de vingers tikken, maar zelf niet hand in eigen boezem willen steken wanneer er ernstige fouten worden gemaakt. Geen excuses, want ja dan kan er wel eens een schadeclaim volgen. Gelukkig heb ik een hoop mensen binnen Jeugdzorg meegemaakt die daar echt met het hart op de juiste plek zitten, maar dat zijn vaak de werknemers die het niet voor het zeggen hebben en maar hebben te schikken naar de koers van het management. Management die vaak totaal geen affiniteit heeft met de doelgroep. Als laatste, je zou juist denken dat Jeugdzorg, in het belang van het kind, juist wil dat misstanden worden aangekaart, zodat ze in het belang van het kind en toekomstige kinderen haar beleid kan verbeteren. Kap eens met die arrogante houding, van wij weten het beter en klagers hebben maar hun mond te houden.
LikeLike
Eerlijk gezegd vind ik je kritiek ontzettend terecht. De overheid geeft instanties geld om bepaalde opdrachten wel, en bepaalde opdrachten niet uit te voeren. Hierdoor ontstaat een grote blinde vlek, iets waar ook binnen allerhande Jeughulp-instellingen veel discussie over wordt gevoerd. Pleegzorg is in het leven geroepen om kinderen die in pleeggezinnen wonen/logeren te begeleiden bij alle problemen die jij noemt. Maar pleegzorg krijgt van de overheid niet het geld en de middelen om uit te voeren waar jij nu om vraagt. Zou Monitor daar een kritisch programma over maken, dan zou ik dit zeer toejuichen. Ik pretendeer dan ook niet dat alles naar wens verloopt binnen de jeugdhulp, mijn reactie is geschreven op de advertentie van Monitor die in mijn ogen sterk framend was.
LikeLike
Eindelijk ook de andere kant in beeld gebracht. Dank voor je betrokkenheid en openheid
LikeLike
Jeugdzorg doet ook nog steeds goed werk. Het gaat hier ook over onrecht naar Jeugdzorg toe.
Waarheidsvinding naar regelgeving mijnsinziens.
Ja helaas voor ons allemaal maar we leven nu eenmaal In regeltjesland en hebben de plicht die te dienen. Of was het nou andersom..?
LikeLike
Geachte Sylvia,
Met grote verbazing heb ik uw bericht gelezen. U hebt gelijk in sommige opvattingen zoals dat het een containerbegrip is waar men over spreekt. Echter het stuk ‘waarheidsvinding’ is onjuist in mijn ogen.
“Waarheidsvinding. Ook zo iets. Huilie, huilie, want Jeugdzorg doet niet aan waarheidsvinding. Hoe wil je dat dan doen? Een hulpverlener met een camera in bed laten liggen naast de vader die zijn kind misbruikt? Afluisterapparatuur plaatsen op kerstavond bij de familie Jansen omdat er dan waarschijnlijk veel gezopen gaat worden en de ellende dan pas echt begint? Camerabeelden opvragen bij de supermarkt, waar de moeder haar kind achter het schap met Dora koekjes probeerde te proppen? Alle ouders van de sportvereniging aan de leugendetector? De mediator onder eed laten verklaren? Vingerafdrukken? Waar begint en eindigt jullie eindeloze gejengel over waarheidsvinding? De enige die aan waarheidsvinding doet is Justitie. Bij gebrek aan bewijs ga je vrij uit. Daarom lopen er meer criminelen buiten dan binnen.
In de wereld van de kinderbescherming gaat het niet om het opsporen van daders maar om het beoordelen van een leefklimaat. Dan is het vaststellen van blauwe plekken, de huilverhalen van kinderen, het bedplassen, de angsten en stoornissen, de verhalen van kinderen die zelf in een vechtscheiding leven en de uitleg van ouders of direct betrokken meer dan genoeg om de kinderrechter van een advies te voorzien.”
Je begint over begin over het gebruik van beelden. Mijn ervaring is dat deze beelden ‘bewust’ genegeerd worden! De waarheid wordt dus bewust genegeerd! Niets huilie huilie dus. Je stelt dat alleen Justitie aan waarheidsvinding doet. Helaas is dit niet waar. Hiervoor wil ik je dan ook wijzen op de Jeugdwet artikel 3.3 en ook de Inspectie Jeugdzorg spreekt hierover in vele rapporten evenals de Kinderombudsman. Een rapport moet dus voldoen aan de feitelijke waarheid maar volgens jou hoeft jeugdzorg niet te zoeken naar wat de waarheid is?
Volgens jou mogen jeugdwerkers (containerbegrip) de waarheid negeren omdat dit niet in hun beoordeling van het leefklimaat past? Dit is nu inderdaad juist wat er zo vreselijk fout gaat. Men (generaliseren) heeft vooraf een beeld en alles wat dat beeld onderuit haalt wordt bewust genegeerd! Oh ja onderzoek …. wat is dat nu eigenlijk? Moet men dat nu wel of niet doen? Want daarmee zou je achter de waarheid kunnen komen en dat is nu juist niet de bedoeling zoals ik jou verhaal lees. Nu verschuilen ze (generaliseren) zich achter het niet hoeven doen van onderzoek en toch komt men (containerbegrip) uit het niets met een risico-analyse die op basis van ?wat? is gemaakt? Alleen een op een ‘onderbuik gevoel’? Het stellen dat iemand een ‘persoonlijkheidsstoornis’ heeft zonder dat de ‘onderzoeker’ hier de kennis over heeft en zonder dit te kunnen onderbouwen en zonder een gesprek met de persoon zelf is voor u voldoende voor het beoordelen van het leefklimaat? Wauw ….. Slaan we de plank niet mis in dezen?
Resumé: Ik ga mee met een aantal stellingen maar deel uw ‘mening’ op vele vlakken niet vanwege mijn ervaring. Ik hoop dan ook aan dat u uw mening baseert op ervaringen en niet op ‘een beeld van het leefklimaat’ bij de Jeugdzorg. Soms is de waarheid hard en zal, in de ogen van goedbedoelde jeugdwerkers, ook erg pijnlijk zijn. Ontkenning van misstanden zorgt echter niet voor meer vertrouwen en ook niet voor een oplossing.
Met vriendelijke groet,
Hendrik-Jan
LikeLike
Geachte mevrouw Witte,
Recent trof ik uw artikel over waarheidsvinding aan op de website van de gecertificeerde instelling (GI), het Regiecentrum Bescherming en Veiligheid (RBV), het voormalige Bureau Jeugdzorg Friesland. Met uw artikel beoogt u om een geluid te laten horen dat zich richt tegen de negatieve beeldvorming over ‘de jeugdzorg’.
Uw artikel draagt m.i. onvoldoende bij aan het door u beoogde tegengeluid: feitelijke onderbouwing van zaken ontbreekt en met name uw mening over waarheidsvinding vind ik kwalitatief onder de maat. Ik wil dit als volgt toelichten.
Een beslissing tot ondertoezichtstelling (OTS) of uithuisplaatsing (UHP) is in feite een VEROORDELING van de opvoeder(s): de rechter oordeelt immers, op advies van de Raad voor de Kinderbescherming (RvdK) of de GI, dat de ouders falen in de opvoeding van hun kinderen.
In een democratische rechtsstaat is een veroordeling alleen rechtmatig op basis van wettige en overtuigende feiten.
Daarom is sinds 1 januari 2015 in artikel 3.3 van de de Jeugdwet, het al sinds 1 januari 2002 in het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering bestaande artikel 21, opgenomen: “Partijen” (in de Jeugdwet toegespitst op de RvdK en de GI) “zijn verplicht de voor de beslissing van belang zijnde feiten volledig en naar waarheid aan te voeren.
In uw artikel geeft u een strafrechtelijke interpretatie van waarheidsvinding: “het opsporen van daders.” Dit is een veel voorkomend misverstand in de discussie over waarheidsvinding in de jeugdzorg. In dit laatste geval is waarheidsvinding bedoeld in civielrechtelijke zin. In het Kwaliteitskader van de RvdK komt dat tot uitdrukking in het voorschrift dat raadsonderzoekers in hun rapportages onderscheid dienen te maken tussen, meningen, interpretaties en (geobjectiveerde) feiten.
Een belangrijk onderdeel van waarheidsvinding in de Jeugdzorg is dus het in kaart brengen van de FEITELIJKE leef- en opvoedingssituatie van de minderjarige. Dat betekent dat deze feiten verzameld dienen te worden met wetenschappelijk gevalideerde en betrouwbare instrumenten, Dat vraagt raadsonderzoekers en jeugdzorgwerkers, die getraind zijn in het gebruik en het toepassen van deze instrumenten.
Het grote probleem is nu dat dergelijke instrumenten en ook de daarin getrainde onderzoekers, grotendeels ontbreken bij het tot stand komen van de oordelen, d.w.z. de adviezen omtrent OTS en UHP aan de kinderrechter. Deze adviezen komen namelijk hoofdzakelijk tot stand op basis van het INTERVIEW: een, zoals in de praktijk toegepast, wetenschappelijk onbetrouwbaar en niet valide onderzoeksinstrument.
In combinatie met niet wetenschappelijk getrainde raadsonderzoekers en jeugdzorgwerkers levert dat, in termen van waarheidsvinding, het beruchte ongestructureerde klinische oordeel op dat per definitie onbetrouwbaar en inaccuraat is.
Niet voor niets heeft de vorige Kinderombudsman al bezorgd en met klem gewezen op de achterblijvende kwaliteit van de rapportages van de RvdK en van de GI,s.
Het advies dat dus in hoofdzaak is gebaseerd op de subjectieve waarnemingen en normatiek van de raadsonderzoeker en jeugdzorgwerker, wordt vervolgens aan de kinderrechter voorgelegd. Deze is onvoldoende bekwaam op het punt van (gedrags)wetenschappelijk informatieverzameling, methoden en instrumenten en gaat doorgaans, de schaarse scherpzinnigen daargelaten, kritiekloos af op de merendeels, wetenschappelijk gezien, ondeugdelijke adviezen.
Dat roept de vraag op hoe betrouwbaar en valide de beslissingen over OTS en UHP zijn. Onderzoek daarnaar en naar de effectiviteit ervan, is niet voorhanden. De kans is dus groot dat een groot deel van de OTS-sen en UHP’s ten onrechte wordt uitgesproken: HET ZAL JE KIND MAAR WEZEN!
Het is dan ook niet verwonderlijk dat ouders tegen dergelijke, nauwelijks onderbouwde beslissingen, ernstig bezwaar maken: elke foute beslissing over de kwetsbare groep minderjarigen is er immers een te veel. De jeugdzorg is tenslotte geen koekfabriek.
Het is gelet op het voorgaande dan ook niet zo verwonderlijk dat er behoorlijk wat kritiek op de RvdK, de GI’s en de kinderrechters bestaat: in termen van waarheidsvinding niet minder dan drie zwakke schakels in de keten!!
Het is daarom ook niet verwonderlijk dat op initiatief van D66 afgelopen december een motie in de Tweede Kamer werd aangenomen om, Nederland breed, een actieplan inzake waarheidsvinding zoals door de wet bedoeld, op te stellen.
Uw artikel had, in het licht van het door u beoogde doel, veel aan kracht kunnen winnen door bijvoorbeeld positieve cijfers te presenteren over de effectiviteit van OTS en UHP en door een pleidooi te houden over waarheidsvinding in de geest van de wet.
Ik weet uit eigen ervaring dat het jeugdzorg vak een moeilijk vak is. Dat mag dan ook best wel eens in het zonnetje worden gezet. Uw artikel vind ik op dit punt een gemiste kans.
LikeLike
Beste Harry,
Ik lees in je betoog het betoog van een vader die betrokken is in een vechtscheiding. Ik vind na 25 jaar nog altijd dat ik een mooi vak heb, dat af en toe lastig is. Een ander en positief uitgangspunt Harry! Je schrijft : “Een belangrijk onderdeel van waarheidsvinding in de Jeugdzorg is dus het in kaart brengen van de FEITELIJKE leef- en opvoedingssituatie van de minderjarige. Dat betekent dat deze feiten verzameld dienen te worden met wetenschappelijk gevalideerde en betrouwbare instrumenten, Dat vraagt raadsonderzoekers en jeugdzorgwerkers, die getraind zijn in het gebruik en het toepassen van deze instrumenten”.
Ik zou van jou graag vernemen wat je bedoelt met FEITELIJKE leef- en opvoedingssituatie? Hoe bepaal je dat en over welke wetenschappelijk gevalideerde en betrouwbare instrumenten heb je het eigenlijk? Aan welke criteria moeten worden voldaan voor je over een feitelijke opvoedingssituatie kunnen spreken? Als opvoeders door een psychiater en psycholoog zijn onderzocht? of een pedagoog? Ook is het je kennelijk niet bekend dat in alle onderzoeken die raadsonderzoekers uitvoeren, gedragswetenschappers en juristen zijn betrokken. Hetzelfde geldt voor de organisatie Veilig Thuis en de jeugdbescherming. Jeugdbescherming en veilig thuis hanteren het wetenschappelijk gevalideerde instrument genaamd care. Ik zal je wat positieve cijfers geven: van de 15.000 onderzoeken gaat minder dan een half promille in de fout. De criticasters zagen maar door over die halve promille, terwijl ik niemand hoor over de meer dan 99 % die wel goed gaat. Wie is hier nu subjectief en vooringenomen?
LikeLike
Beste Janicos,
Ik begrijp je moeite met het verhaal van dhr. Berndsen. Een aantal zaken die door o.a. Veilig Thuis en de Raad getoetst zouden kunnen en moeten worden zijn bijvoorbeeld zaken die de ene partner over de andere verteld. Zo kan er door de ene partner beweerd worden dat er mishandeling plaatsgevonden heeft en dat daarvan aangifte gedaan is. Dit zou geverifieerd moeten worden. Dit doet men echter niet. De sociale omgeving die ook zaken weet over het leefpatroon en omstandigheden worden ook genegeerd door deze instanties. Veilig Thuis verwijst op voorhand naar de Raad tijdens het onderzoek en de Raad verwijst tijdens het onderzoek naar de Jeugdzorg (Jeugdbescherming) instantie die het daarna ook niet doet. Zaken als mishandeling, drankgebruik, drugsgebruik etc. worden niet geverifieerd maar worden wel in de rapporten genoemd als zorgpunten en soms zodanig dat het als feit wordt gebracht. Een rechtbank neemt dat dan ook weer over als ware het een ‘feit’. Het ontbreekt aan een toetsingsinstrument. Als ik u beschuldig van het ‘feit’ dat u een drugsgebruiker bent en u en velen kunnen aantonen dat dit niet zo is maar het wordt ‘gewoon’ gebruikt door alle instanties en hierdoor verliest u uw kind (ja zo ver kan het gaan aangezien de rechtbank ook niet toetst), zou u dat acceptabel vinden? Ik ben mij ervan bewust dat het soms erg lastig is om zaken te achterhalen. Er zal dan heel secuur om moeten worden gegaan in de rapportages over gestelde zaken en heel duidelijk feiten van meningen scheiden om zo de beeldvorming op ongefundeerde basis te voorkomen. Dit is iets wat ontbreekt bij de hele keten. De dooddoener is: “wij zijn geen politie”. Dat klopt. Wel wordt er op zaken als deze een kind bij mensen weggehaald. Als zaken in een rapportage onjuist blijken te zijn dan geven alle instanties aan dat men alleen corrigeert op schrijffouten. Ze weigeren ‘bewijsmateriaal’ te zien want zo stellen ze: “dat doet niet af aan het beeld dat ze hebben”. Feiten worden dus niet geaccepteerd in het belang van een kind? Dit is vreemd aangezien dit nu juist de hoogste prioriteit zou hebben volgens allen. In Nederland is de basis nog altijd: “wie stelt, bewijst”. Dit zou als basis moeten dienen in het doen van onderzoek naast de vaardigheden van het kritisch doorvragen wat helaas ook vaak ontbreekt. Verhaal A wordt met verhaal B in de blender gedaan en daaruit komt een conclusie waarbij elke feitelijke onderbouwing ontbreekt helaas terwijl het wel als ‘bewezen’ conclusie gebracht wordt.
LikeLike
Beste Hendrik Jan. De gemiddelde reactie die ik lees over de jeugdhulpverlening is een broodje aap verhaal of herhaalt dezelfde gemeenplaatsen die al jaren en jaren circuleren. Er gaan dingen fout en een deel daarvan komen steeds weer in de media. Er is geen hond die de moeite neemt om ook maar één bewering te onderbouwen of uit te zoeken. Er gaan dingen fout dat klopt. Als de politiek 33 % bezuinigd op de jeugdzorg, mag je niet verwachten dat het ineens beter wordt. Laat de politiek dan maar eens 33 % salaris inleveren. Dan worden hun besluiten en met name die met betrekking tot de transitie van de jeugdzorg vast een stuk beter.
LikeLike
Ik heb de redactie van monitor benaderd en gevraagd om maar eens een bezoekje aan veilig thuis te brengen. Een bezoekje aan de werkvloer, om zelf de gigantische druk te ervaren waar wij sinds de bezuinigingen onder moeten werken. Ook heb ik aangekaart dat één van de deelnemers aan hun programma ronduit kletskoek zat te verkopen. het ging nl om een zaak die wij samen hadden behandeld in onze regio. ik herkende er weinig van terug. Wat schetst mijn verbazing, dat ik zelfs geen reactie terug krijg van de redactie van de monitor. Zelfingenomen? bevooroordeeld? bekrompen? Waarheidsvinding op zijn nederlands? valse mediaberichten? het is verkiezingstijd e4n dan moet je als katholiekie omroep natuurlijk een beetje stemming maken?!
LikeLike
Beste Janicos,
Uw schrijven heb ik tot mij genomen en zie uw onbegrip en frustratie. Uw schetst een beeld van onrecht. Graag zou ik u willen tonen dat de media in hetgeen u schetst niet afwijkt van hetgeen Jeugdzorg instellingen waaronder Veilig Thuis ten uitvoering brengt. U maakt zich druk om de ‘goede naam’ terwijl ik mij zeer grote zorgen maak over kinderen die zonder feitelijke aantoning, misleiding en machtsmisbruik bij hun ouder(s) worden weg gehaald. Dit zijn geen aannames. Ik kan u feitelijk alles tonen middels schokkende dossiers.
Wel hoop ik dat er een zelfregulering zal plaatsvinden binnen de jeugdzorg zodat de goedwillende en hardwerkende zorgmedewerkers de eer krijgen die ze volgens u verdienen. Hiervoor zullen ze echter zelf de ‘rotte appels’ moeten verwijderen en niet de andere kant opkijken als een collega buiten zijn/haar boekje gaat. Dit vergt echter moed van velen en misschien zelfs een grote cultuurverandering binnen de sector.
Ik wens u veel sterkte om te tonen dat het is zoals u het graag zou willen zien. Uw visie is hetgeen ook ik nastreef. Een veilig en integer jeugdzorg.
LikeLike
Ik maak mij niet druk om de goede naam van jeugdzorg. Ik maak mij druk om politieke elites die zonder enig verstand van zaken de jeugdzorg gebruiken of misbruiken voor hun eigen gewin. Zetels en plucheplakken. De gemeentes zetten legers vrijwilligers in en houden eindeloze rondetafelconferenties zonder enige macht. Het is bij convenant vastgelegd dat uithuisplaatsingen niet meer mogen. laat staan gesloten opnames. Jeugdzorg heeft geen enkele macht meer en de macht ligt bij gemeentes die te pas en te onpas met geldstromen schuiven om de macht over het budget te houden. Onder jeugdhulpverlening uit komen was nog nooit zó makkelijk.Je moet in 2017 echt van heel erg slechte huize komen willen je kinderen uit huis geplaatst worden. Als je dat vandaag de dag nog lukt, heb je een goudgerand brevet van onvermogen.
LikeLike
Geachte Janicos,
Dank voor uw reactie op mijn notitie, waarin ik inga op het artikel van mevrouw Witte. Ik heb daarin aangegeven wat de wet beoogd met waarheidsvinding bij gecertificeerde instelling en de Raad voor de Kinderbescherming en de consequenties daarvan voor het competentieprofiel van de raadsonderzoeker en de jeugdzorgwerker.
Verder heb ik het door mevrouw Witte opgeroepen misverstand over waarheidsvinding, als zou dit een strafrechtelijk opsporen van de dader betekenen, proberen recht te zetten.
Tenslotte heb ik aangegeven dat het huidig onderzoek van de RvdK en de GI doorgaans onvoldoende betrouwbare en valide informatie oplevert om tot een zorgvuldige beslissing over UHP en OTS te komen.
Uw vraagt wat ik bedoel met feitelijke leef- en opvoedingssituatie. Het is de situatie die elke raadsonderzoeker, jeugdzorgwerker of Veilig Thuis medewerker in kaart probeert te brengen. D.w.z. informatie over de veiligheid, de verzorging, de schoolsituatie, de gezondheidssituatie, het sociale netwerk van de minderjarige(n) en de opvoedingsvaardigheden van de ouders etc. Feitelijk betekent in dezen dat de informatie op (wetenschappelijk) objectieve wijze wordt verzameld door wetenschappelijk geschoolde onderzoekers.
Zoals ik heb gepostuleerd is de op dit punt veelal gehanteerde interview methode hiervoor volstrekt ongeschikt en onvoldoende betrouwbaar.
Er zijn veel gevalideerde instrumenten op dit punt beschikbaar. Het voert te ver om deze in dit kader te benoemen. Ik wil u wel verwijzen naar twee zeer interessante bronnen op dit punt:
1. het Nederlands Instituut voor Forensische Psychiatrie en Psychologie;
2. COTAN: Commissie testaangelegenheden Nederland. Deze beoordeelt testen in opdracht van het Nederlands
Instituut van Psychologen op hun wetenschappelijke kwaliteit.
U maakt melding van, zoals u het noemt “het wetenschappelijk gevalideerde instrument care.”
Care (Child Abuse Risk Evaluation) is een van oorsprong Canadees risicotaxatie instrument, bedoeld als een gestructureerde richtlijn voor de beoordeling van het risico op kindermishandeling. (Simon Fraser University, Vancouver). In dat instrument is kindermishandeling beperkt tot lichamelijke mishandeling.
In de periode 2003-2006 hebben prof. Corine de Ruiter c.s. het instrument voor de Nederlandse situatie bewerkt en het geschikt gemaakt om het risico op alle typen kindermishandeling te beoordelen. Dat instrument wordt aangeduid met CARE-NL.
Ik ga er vanuit dat u doelt op het instrument CARE-NL en niet op het Canadese care.
U noemt de CARE-NL “wetenschappelijk gevalideerd”. Helaas is deze conclusie iets te optimistisch en ook niet wetenschappelijk gefundeerd. Er is onderzoek gedaan naar de interbeoordelaarsbetrouwbaarheid en de voorspellende waarde (predictieve validiteit) van de CARE-NL. De betrouwbaarheid scoort op de 5 in het instrument gebruikte factoren nogal verschillend. De predictieve validiteit geeft hoop voor een positieve toekomstige verder eontwikkeling.
Wetenschappelijke nadelen van het instrument zijn dat de weging van de risicofactoren wordt overgelaten aan de subjectiviteit van de beoordelaar. Het instrument is ook niet genormeerd, hetgeen inhoudt dat (nog) niet is onderzocht hoe de doelgroep waarvoor de taxatie is bedoeld, gemiddeld op de vragenlijst scoort.
Helaas is de CARE-NL niet door de COTAN beoordeelt: betrouwbaarheid, begripsvaliditeit en criteriumvaliditeit van het instrument zijn onbekend.
Eerder heb ik, met het oog op waarheidsvinding, mijn zorg over de kwaliteit van de rapportages van GI en de RvdK, waarin niet-wetenschappelijk tot stand gekomen feiten, eigen interpretaties en aannames van de rapporteurs nogal eens klakkeloos door elkaar worden gebruikt, geuit.
Bij het lezen van uw reactie kwam deze zorg weer naar boven door twee volstrekt willekeurige aannames uwerzijds:
1. “Ook is het je kennelijk niet bekend dat in alle onderzoeken die raadsonderzoekers uitvoeren,
gedragswetenschappers en juristen zijn betrokken.” I.t.t. uw (onjuiste)aanname is dat proces wel degelijk bekend
aan mij.
Het probleem is dat die betrokkenheid van nul en generlei waarde is voor de betrokken minderjarigen. De jurist
kijkt niet pedagogisch en de gedragswetenschapper mag vanuit de verschillende beroepscodes geen enkel
oordeel over personen/cliënten uitspreken die niet door hem/haar persoonlijk zijn onderzocht. Dat laatste gebeurt
helaas sporadisch, dus een groot deel van de cliënten heeft niets aan een dergelijke interne consultatie.
2. U schrijft: “Ik lees in uw betoog het betoog van een vader die betrokken is in een vechtscheiding.” Ik hoop van
harte dat dergelijke zinsneden niet indicatief zijn voor de rapportages die u schrijft. Ik ben een 69-jarige man en
ben ruim 45 jaar met groot genoegen getrouwd. Mij zijn geen signalen in dezen bekend:-)
Ik heb wel met vechtscheidingen, met een voorkeur voor de aanduiding conflictscheidingen, te maken. Maar uitsluitend vanuit mijn rol als mediator.
Tot slot noemt u een zeer interessant cijfer over de kwantiteit en kwaliteit van onderzoek. Graag verneem ik, en ongetwijfeld de andere medelezers ook, van u welke onderzoeken daarnaar, door wie en door welk instituut zijn gedaan en met welke uitkomst en wanneer deze zijn gedaan.
Indien uw weergave juist is dan legt u precies de vinger op de leemte (door mij gemiste kans genoemd) in het artikel
van mevrouw Witte.
Drs. H.(Harry) Berndsen,
lid van nvo,
Gedragswetenschappelijk adviseur en consultant Rechten van het Kind
LikeLike
Beste Harry, Het klopt dat de jurist niet pedagogisch en dat de gedragswetenschapper niet juridisch kijkt. Deze wetenschappelijke disciplines moeten zich ook bij hun eigen metier houden. In elk onderzoek beoordelen beiden de gepresenteerde informatie. Die informatie is afkomstig van ouders en minderjarigen en per definitie gekleurd en subjectief. Ongeacht wie het interview ook afneemt, of wie het lijstje ook beoordeelt, daar verander je niets aan. Voor elk gevalideerd onderzoeksmodel een collega te vinden die het niet valide vindt en een andere mening heeft. Vanuit die optiek bezien is geen enkel onderzoeksmodel valide, omdat ik uw model niet valide vindt en u dat van mij niet. . “Een wetenschappelijk tot stand gekomen feit” bestaat dus niet, want als het wetenschappelijk tot stand gekomen is, gaat het uit van grove aannames, lijsten die ik niet als valide accepteer en mogelijk foutief uitgevoerde onderzoeken. Een werkelijk wetenschappelijk valide visie, met een daarop gebaseerd onderzoek model, zou uit moeten gaan van de totale globale bevolking. Een onderzoek voor langere tijde uitgevoerd in al zijn facetten. Dat is per definitie onmogelijk. Daarom omvat de basis van een visie of model een zeer klein gedeelte van een populatie en het is altijd de vraag of het representatief is. Of gemanipuleerd. En daarom heet het ook visie of model. We nemen aan dat het geldt voor de hele bevolking, maar dat weten we empirisch gezien helemaal niet. Laten we nu eens de modellen, onderzoeken visies en weten schappelijke artikelen van de heren Stapel en Diekstra in ogenschouw nemen. Feiten werden verzonnen en zo mooi mogelijk weergegeven. Wetenschap is zelfverzonnen feiten aan elkaar plakken, geld binnen harken voor verder onderzoek en je zakken vullen. het zijn net onderzoeken naar de schadelijkheid van roken. Ook wetenschappelijk uitgevoerd. Alternatieve feiten noemt de Amerikaanse president dat. Dit Alles betekent heel wat voor het competentieprofiel van “de” wetenschapper. Ik maak nu expres dezelfde denkfout die u maakt. Er zijn twee “wetenschappelijk” onderzoekers de fout in gegaan en dus zijn ze allemaal fout! Feit is dat een onderzoek gedaan wordt op basis van een model, om een zo adequaat mogelijk antwoordt te vinden op de gestelde onderzoeksvragen en in de wet vastgelegde normen en waarden. Een antwoord dat een voldoende betrouwbaar beeld geeft om een gefundeerd antwoord te kunnen geven. De Raad en de jeugdzorg zijn zich daarvan bewust, maar het ideale plaatje zullen we nooit bereiken. te kostbaar.
Ik ken mediators die door het mechanisme van overdracht/ tegenoverdracht het zicht op de werkelijkheid hebben verloren. De standpunten die u noemde komen regelrecht uit het kamp van de dwaze vaders en zinloze moeders. Ik zie dat u consultent en adviseur bent van het NJI. Mooi. Dan kunt u bij de politiek pleiten voor geld: veel geld. Geld waar wij als onderzoekers in het veld valide wetenschappelijk onderzoek mee kunnen doen. Onderzoeken zoals wij die deden in de jaren tachtig. In elke scheidingszaak werd een specialistisch onderzoek gevraagd. En uitgevoerd door valide wetenschappers met hun instrumenten.Tot het moment dat die onderzoeken slecht uitgevoerd bleken te worden en het gemiddelde raadsonderzoek toen, tot dezelfde conclusie kwam. De politieke keuze was duidelijk en de beroepsgroep GGZ en wetenschappelijk onderzoek werd buiten de deur gezet. Net als de GGZ met hun slagingspercentage van 5 % in de afgelopen jaren. Al die disciplines willen weer binnenkomen als bijzonder curatoren, mediators, onderzoekers, kind begeleiders en nog veel meer interessante functies. De politiek wil geen OTS-en meer en de gemeenten hebben per decreet afgekondigd dat er 60 % minder OTS-en moeten worden uitgesproken. Vanuit dat decreet is het duidelijk dat je echt je best moet doen om binnen te komen. Vandaar het sterk gedaalde aantal OTS-en.
LikeLike
Geachte Janicos,
Het lijkt mij niet echt boeiend om de dialoog over wetenschap via dit medium te vervolgen. Het gaat tenslotte om waarheidsvinding in ‘de jeugdzorg’.
Eén zinsnede uit uw betoog springt er uit en is het waard om nog even bij stil te staan: “Wetenschap is zelfverzonnen feiten aan elkaar plakken….”
Als dat wetenschap is dan ontstaat de zorgelijke vraag wat de niet- wetenschappelijk geschoolde medewerkers van Veilig Thuis, de GI en de RvdK dan via hun rapportages aanleveren.
En aangaande zelfverzonnen feiten kunt u er ook wat van:
1. een eerste is dat ik adviseur en consulent van het NJI zou zijn;
2. het tweede is uw gissing over ‘mijn’ vechtscheiding;
3. het derde uw aanname over mijn kennelijke onbekendheid met het interne consultatieproces binnen de RvdK.
Ik heb u gevraagd naar de onderzoeken waaruit blijkt dat uw stelling: “van de 15.000 onderzoeken gaat minder dan een half promille in de fout.” juist is. Ik mis die informatie in uw reactie.
Ik blijf het echter buitengewoon verheugende informatie vinden die ik ook graag zou willen gebruiken om een lans voor ‘de jeugdzorg’te breken. Ik vraag u nogmaals om een verwijzing naar de onderzoeken die uw stelling bevestigen. Mocht die uitblijven dan vrees ik dat ik aan het bovenstaande rijtje nog een punt 4 moet toevoegen:-)
Harry
LikeLike
aan de heren: Harry en Janicos:)
Ik heb jullie discussie met veel waardering en interesse gevolgd.
Jullie geven beiden een deskundige kijk achter de scherm van alles wat misgaat en beter moet. Elkaar bekritiseren is goed. Samen voor de goede zaak strijden vanuit ieder een eigen perspectief is top!
Toch wil ik jullie er op wijzen dat dit geen wetenschappelijk forum is maar een weblog met de ondertitel: ‘korte verhalen vanuit mijn onderbuik’. In dat licht moet mijn column ook gelezen worden.
Toch voel de ik de verleiding een korte reactie te plaatsen.
Zelf heb ik bedenkingen of je met wetenschappelijke instrumenten kindermishandeling of een uithuisplaatsing kunt voorkomen. Deels, natuurlijk. Maar het zijn altijd tools waarmee je pas achteraf iets kunt vast stellen. Wetenschap gaat meestal over het vast stellen van zaken die al hebben plaats gevonden. In de Jeugdzorg heb je te maken met zaken die je in het heden of in de toekomst wilt voorkomen. Zo groeit het ene kind op in een achterstandswijk waar de kogels rondvliegen en haalt hij/zij hoge cijfers omdat hij/zij zich uit deze wijk wil vechten, terwijl het andere kind volledig ontregelt kan zijn en een leerachterstand op loopt na het zien van een burenruzie. Ieder mens is anders. Iedere lijdensdruk wordt anders ervaren. Alleen al daarom gaat het ene kind in een gezin wel ten onder en het andere kind niet, terwijl de objectieve meetomstandigheden identiek zijn.
Verder denk ik, maar dat is een persoonlijke mening, dat we in de Westerse wereld zoveel waarde hechten aan wetenschap, dat we zaken als intuïtie (ook een belangrijk middel) onder classificeren. Zo heeft de wetenschap nooit antwoord kunnen geven aan de moeder die aan het huilen van haar kind hoort dat er écht iets goed mis is, terwijl talloze doktoren en lichamelijke onderzoeken haar geen verklaring konden geven. Tot die ene dokter die bij toeval maanden later toch iets ontdekt, het kind experimenteel behandeld, waarna het kind geneest. Moeder was geen wetenschapper, maar had al die tijd wel het gelijk aan haar kant.
Daarnaast, als morgen een zestienjarig meisje aangeeft te vrezen voor uithuwlijking en dit binnen haar cultuur daadwerkelijk voorkomt, hoe handel je dan wanneer de ouders dit ontkennen en het meisje bij hoog en laag beweert dat het echt plaats zal gaan vinden. Welke wetenschappelijke instrumenten heb je dan voor handen, anders dan het meisje preventief een veilige opvang te bieden?
Hoe meet je het effect op een kind dat wel voedsel en onderdak maar geen liefde of affectie krijgt?
Meten is weten, behalve in de Jeugdzorg is mijn indruk. In de Jeugdzorg moet je soms ook risico’s nemen, je nek uitsteken, moedig zijn en durven handelen omdat je niet één, maar een hele hand vol beroerde kaarten hebt.
LikeLike
Beste Sylvia,
Voor mij sla je de spijker op zijn kop. Hoe pas je gevoel/intuïtie toe in een onderzoek? Een andere stelling die je gebruikt is “risico’s nemen, je nek uitsteken, moedig zijn en durven handelen “. Je gebruikt nu het voorbeeld moeder. Ik wil graag het voorbeeld breder trekken. Wat als een kind van bijna 4 al 2 jaar aangeeft (heel duidelijk met vele zorgmeldingen en videobeelden ondersteund) niet naar zijn moeder te willen. Waarom kijkt elke instantie dan de andere kant op? Waarom stelt men zonder de beelden te bekijken, zonder de mensen te horen die de zorgmeldingen hebben gedaan, zonder het kind te willen zien op het moment dat het plaatsvindt, dat het kind “wel jong is om dit gedrag te laten zien”? Waarom weigeren alle instanties (Jeugdhulp, Veilig Thuis, de Raad en de GI) dit te onderzoeken? Is dit dan wat u onder “risico’s nemen, je nek uitsteken, moedig zijn en durven handelen” verstaat? Of is dit omdat in Nederland het onmogelijk is dat een kind niet naar zijn moeder wil? Speelt een kind van nog geen 2 zo goed toneel dat men hem mag negeren?
Dus meten is weten maar wat is negeren dan? Mag een instantie in de jeugdhulp feiten (signalen van het kind) negeren en wel een conclusie over dit gedrag schrijven? Wat denkt u dat dit doet met de vader en alle mensen die de zorgmeldingen gedaan hebben? Zij moeten zich serieus genomen blijven voelen en hun vertrouwen blijven houden in de jeugdzorgketen die niet naar het kind heeft willen kijken?
Is het geld dat een rol speelt bij het negeren van een kind? Waar ligt dan de prioriteit van de ketenpartners? Dat de mensen binnen de keten niet “onderzoekvaardig” zijn was reeds bekend al wil dat niet zeggen dat er geen onderzoek gedaan hoeft te worden. Nu is het een desk research geworden met alle gevolgen van dien.
Ik hoop dat men de kinderen als hoogste prioriteit gaat namen en de signalen van de “kritische sociale omgeving” serieus zal gaan nemen zoals ook door de organisaties zelf wordt weergegeven in de verschillende beleidstukken.
LikeLike
Zeer gewaardeerde Sylvia,
Ik ben het volkomen met je eens Sylvia en ik vind een overdaad aan wetenschap niet zelden ten nadele van het gemiddelde kind dat bij jeugdzorg of veilig thuis belandt. Een enkel kind heeft baat bij verder of wetenschappelijk onderzoek. Het gezond verstand met een solide wetenschappelijke basis op het gebied van psychologie, sociologie etc is wat mij betreft een voorwaarde. Een opleiding zoals de raad voor de kinderbescherming hun medewerkers een jaar of 25 geleden nog bood. In mijn omgang met cliënten heb ik een aantal casussen behandeld die dramatische gevolgen hadden voor het kind. Een ervan was baby D. Als, toen nog onderzoeker voor de raad voor de kinderbescherming, werd duidelijk dat in het juridisch proces “familylife” een doorslaggevende rol zou gaan spelen. Als zittingsvertegenwoordiger had ik dan wel 200 (echtscheidingszaken)zaken behandeld, maar als niet jurist werd ik geacht mijn mond te houden. Een batterij aan rechtsgeleerden werd ingezet voor het goede doel. De Belgen zouden hun lesje qua internationaal recht leren. Veel geluncht in sociëteit de Witte en vooral overleg op niveau. Anderhalf jaar en tienduizenden euro’s later, werd door de rechter dát besloten, wat niemand in het belang van baby D. achtte. Op basis van, simpel, familylife. Met een verbod van de toenmalige minister voor mij om hier met wie dan ook over te praten. Zo zijn er meer en nog veel gevoeliger zaken die ik niet kan bespreken, maar er was in minstens de helft een wetenschappelijke inbreng die mank ging. Te ingewikkeld, te academisch en geen maatwerk. Koot en Bie zeiden het al. leef met vlag en wimpel, maar hou het simpel. Ik ga niet meer reageren, maar het was een waar genoegen uw stuk gepubliceerd te zien.
LikeLike
Hendrik Jan,
In het voorbeeld dat jij aanhaalt, ken ik de omstandigheden en verschillende zienswijze niet. Ik kan daarover geen oordeel geven. Ik weet dat in (bijvoorbeeld) vechtscheidingen, het regelmatig voorkomt dat moeder, de vader beschuldigd van seksueel misbruik. Nooit voor, altijd na de scheiding. Nooit in situaties waarin ouders een goede samenwerking hebben, altijd in een conflictsfeer. Dit maakt de beschuldiging op zichzelf net zo verdacht, als de beschuldiging zelf. Vervolgens worden de beschuldigingen over de schutting van een instantie geflikkerd en zou de instantie het maar even moet oplossen. In de tussentijd eist de ene partij een compleet forensisch onderzoek, waarin het kind letterlijk binnenstebuiten moet worden gekeerd. Waarbij de instantie die door de beschuldigende ouder verantwoordelijk is gemaakt, de afweging moet maken welke schade het kind op loopt, als later blijkt dat er niets van waar was. Heb je wel eens een inwendig onderzoek gedaan op tienjarige leeftijd waarbij doktoren op zoek gaan naar sperma resten van papa? Los van de emotionele en psychische schade en los van de vernedering van het onderzoek, blijft het altijd lastig om niet voor het karretje van een ‘gekrenkte’ ouder gespannen te worden.
Soms kan een instantie besluiten (als hier voldoende aanleiding voor is) om niet uit te voeren wat een boze ouder vraagt. Zo ook in jouw voorbeeld. Als mens zou ik het filmpje willen zien en meer willen weten, maar nogmaals ik ken de omstandigheden niet en op basis van de summiere informatie die jij er nu over geeft kan ik er zelfs vanuit mijn onderbuik niets mee.
LikeLike
Beste Sylvia,
Ik heb begrip voor je stelling dat je niet kunt ‘oordelen’ op deze summiere feiten. Wel valt het mij op dat zowel u als andere personen die ‘pro’ jeugdzorg zijn veel op de beeldvorming alleen gaan zitten. Ik heb niemand beschuldigd en alleen gesteld dat een kind niet naar zijn moeder wil. Ik heb daar geen oorzaak of conclusie aan verbonden. Indien er een ‘vechtscheiding’ is dan wordt al snel naar dat ‘excuus’ gegrepen. Daarmee worden signalen van velen die als zorgmelding VOOR het kind gedaan zijn (dus niet als beschuldiging naar een ouder) aan de kant gezet als ware het een ‘vechtscheidingsprobleem’. Een zorgvraag van een kind kan in dat perspectief door de jeugdzorginstellingen niet los gezien worden van de vechtscheiding en is de aandacht niet waard. Er wordt dus zonder onderzoek en zonder de feiten te kennen terwijl er informatie (signalen van het kind en omgeving) door de jeugdzorginstellingen een oordeel of een conclusie geformeerd. Dit vind ik zeer zorgelijk.
Het is niet voor niets dat er na vele familiedrama’s naar boven komt dat men de beschikbare informatie heeft genegeerd. Ja het kost tijd (geld) en ja het kost energie maar dat hoort bij het werk. Het verschuilen achter het woord vechtscheiding door de jeugdzorgwerker zou m.i. nooit mogen aangezien ze wel de zaken feitelijk bij een rechtbank brengen als zijnde dat men wel degelijk zaken heeft onderzocht dan wel vastgesteld. Indien men zoals velen op dit forum stellen dat de jeugdzorgwerker deze competenties niet bezit mag je jezelf afvragen op welke informatie kinderen uit huis geplaatst worden en wat de grondslag is voor een advies in de omgangsregeling etc.
Is de basis alleen intuïtief? Is het een dartpijltje die vooraf gegooid wordt? Is het de ‘ervaring’ en zo ja wat is de basis daar dan voor geweest?
Voor mij zijn alle feiten die beschikbaar zijn nodig om een goed beeld te vormen over de situatie. Hiervoor zal tijd en energie in het kind gestoken moeten worden. Alle signalen moeten worden meegenomen en het excuus ‘vechtscheiding’ (containerbegrip voor als mensen er niet uitkomen over welk onderwerp dan ook) zou niet als argument gebruikt mogen worden. Omschrijf de situatie en neem alle feiten mee. Bekijk het probleem van meerdere kanten en niet zoals eerder gesteld is alleen de (selectieve) informatie van een zorgwerker met de daarbij reeds gestelde beeldvorming. Indien iets ‘multidisciplinair’ aangelopen wordt zoals nu gesteld wordt zou dat op basis moeten zijn van feiten en niet alleen van het ‘onderzoek’ waarover reeds een beeldvormingsslag uitgevoerd is door de zorgwerker.
LikeLike
Ha Hendrik-Jan,
Je zegt dat instellingen snel naar het ‘vechtscheiding-argument’ grijpen om niet te hoeven handelen. Dat is niet mijn ervaring.
Het komt idd wel voor dat niet iedere zorgmelding in onderzoek wordt genomen. Allerhande afwegingen, samenwerkingsafspraken en omstandigheden bepalen dit. De overheid heeft er voor gekozen om wijkteams in te zetten en om het centrum Jeugd en Gezin in de wijken te brengen. (Lichtere) mishandelingszaken of zorgmeldingen worden daar naar toe door verwezen.
Niet Jeugdzorginstellingen maar gemeenten bepalen nu hoeveel geld er naar onderzoek gaat, en gemeenten bezuinigen.
Kwaliteit- en de verbetering daarvan is iets waar iedereen naar streeft, maar dat gaat niet met de kraan dicht.
LikeLike
Geachte mevrouw Witte,
U wijst Janicos en mij er op dat “dit geen wetenschappelijk forum is.” Die conclusie had ik al getrokken en daarom vind Ik uw signaal enigszins overbodig. Mijn bijdrage begon reeds met: “Het lijkt mij niet echt boeiend om de dialoog over wetenschap via dit medium te vervolgen.”
Harry
LikeLike
Geachte Janicos,
U heeft aangegeven niet meer te reageren. Wel jammer dat u ons allen nu in de kou laat staan door geen onderbouwing te leveren voor uw uitspraak dat van de 15.000 onderzoeken er minder dan 8 in de fout gaan.
Omdat ik die onderbouwing nergens kan vinden had ik de hoop dat u die, t.b.v. de promotie van de sterke kanten van ‘de jeugdzorg’ zou kunnen aanleveren.
Jammer ook dat u kennelijk het soort wetenschap bedrijft dat, in uw eigen woorden, wordt gekenmerkt door het aan elkaar plakken van zelfverzonnen feiten.
Deze rubriek betreft “korte verhalen vanuit mijn onderbuik”. Volgens mij is dat iets anders dan bluffen met cijfertjes.
Harry
LikeLike
Geachte mevrouw Witte,
Nog even een reactie op uw bericht van 12 februari jl.
Geheel eens dat wetenschap alleen niet zaligmakend is als het om de belangen van kinderen gaat. Ik zou alleen graag willen voorkomen dat onze minderjarigen op basis van de subjectieve willekeur van adviseurs en kinderrechters, TEN ONRECHTE een OTS/UHP voor hun broek krijgen.
Harry
LikeLike
Beste Harry,
Uw punt is duidelijk, ik zou dat net als u graag willen voorkomen.
LikeLike
IK HEB JUIST HULP NODIG DE POLITIE HEEFT MIJN KINDEREN MET HAND OP PISTOOL MIJN KINDEREN UIT HUIS GEHAALD ZONDER EEN GERECHTERLIJKE UITSPRAAK. ALLEEN MAAR OMDAT IEMAND NAAR DE POLITIE IS GEGAAN EN VALSE AANGIFTE HEEFT GEDAAN DAT IK DE KINDEREN MISHANDELD HEB EN MIJN MOEDER NADAT ZE BIJ DE EERSTE AANGIFTE NIET HET GEWENSTE RESULTAAT GAF!!!!
LikeLike